Rozdział 1. Początek historii

Wprawdzie cały blog jeszcze się tworzy, ale pomyślałam że nikomu nie zaszkodzi jak dodam pierwszy rozdział :) Chciałabym poznać waszą opinię, a więc jestem!

Jeszcze pragnę podziękować kochanej Dominice Szymańskiej, za wsparcie i sprawdzenie rozdziału :*

Miłej lektury.

Hermiona nerwowo rozglądała się za rodzicami, których nigdzie nie była w stanie znaleźć. Na peronie było jeszcze mnóstwo osób, lecz tłum powoli, z każdą minutą się przerzedzał. Przez ostatnie chwile Hermiona nie robiła nic, oprócz ciągnięcia za sobą ogromnej walizki na dwóch małych kółeczkach i szukania rodziców, którzy powinni być już dawno. Brązowowłosa coraz bardziej była zdenerwowana.

Dwa dni temu, między brązowowłosą a rodzicami została zawarta listowna umowa. Gdy ona wysiądzie z pociągu, oni już będą czekać. Tak się jednak nie stało. Gdy jechała wraz z przyjaciółmi z Gryffindoru, nie przyłączyła się do wesołej konwersacji. Myślała o niczym innym jak o spotkaniu z rodzicami, któro właśnie TERAZ miało się to odbyć. A więc gdzie jest Greg i Rose? Czy aby nic się im nie stało? Hermiona, mimo wszystko, usiłowała się uspokoić. Być może były duże korki i rodzice są w drodze? Poczeka jeszcze minutę, lub dwie. Zmartwiona i lekko przestraszona usiadła na drewnianej ławeczce, a towarzyszyło temu głośne westchnięcie.

Zobaczyła Neville`a, który wraz z babcią, próbował opuścić peron. Pobiegli w stronę muru z czerwonej cegły i nie zderzyli się z nim, jakby to było właśnie z mugolami, lecz przeszli gładko na drugą stronę.

Kątem oka uchwyciła także postać Deana i Seamusa, którzy uchwycili sobie ręce w geście pożegnania. Ich rodzice zajęli się rozmową, by dać swoim synom czas na pożegnanie.

Wodząc wzrokiem po całym peronie, kątem oka uchwyciła pewną rodzinę. Emanowali powagą, a każdy, kto musiał ich mijać obchodził ich szerokim łukiem. Ojciec, choć dumny ze swojego syna, starał się tego nie okazywać. Draco, bo tak właśnie miał na imię ten uroczy młodzieniec, ubrany w czarny garnitur starał się słuchać dokładnie, co ma do powiedzenia jego matka. Wyprostowana, pełna elegancji kobieta przytuliła go, a on, nie odwzajemnił tego. Stał, dalej wyprostowany, jakby jej nie zauważył, nie poczuł. Hermiona, dalej obserwując tą scenkę, poczuła coś dziwnego, jakby współczucie do Narcyzy – matki Dracona. Mimo takiej, a nie innej sytuacji starała się kochać, a jej miłość została odrzucona. Czy może być coś gorszego?

Nagle, Draco skierował oczy w stronę brązowowłosej, a ich oczy spotkały się. Patrzyli na siebie sekundę, nie dłużej, dopóki blondyn nie obdarzył jej uśmiechem pełnym ironii. Prędko odwróciła wzrok, jednak dalej go obserwowała kątem oka. Mruknął coś do Ojca, po czym cała rodzina skierowała się do wyjścia peronu. Dziewczyna mogła teraz przyjrzeć się im. Białe włosy, cudownie kontrastujące z ubiorem. Ruchy płynne, pełne gracji. To w czystej mierze arystokraci.

-Cześć – mruknął Ronald, przysiadając się obok Hermiony. –Nie ma twoich rodziców jeszcze?

-Jak widać – westchnęła – Ron, ja naprawdę się martwię. Co, jeśli im się coś stało?

Objął ją ramieniem.

-Na pewno są cali i zdrowi – zapewnił ją, niezbyt przekonującym głosem. – Poczekać z Tobą?

-Dzięki, Ronald. Nie chcę, by cała twoja rodzina czekała na Ciebie.

Machnął ręką.

-E tam! Mają ciekawsze rzeczy do roboty – tu wskazał za siebie, gdzie Weasleyowie śmiali się z żartu Harry’ego. – Poza tym, minuta czy dwie ich nie zbawi.

Hermiona się uśmiechnęła. Oboje siedzieli, patrząc się przed siebie. Rudowłosy jednak, zaczął być również niespokojny.

-Dlaczego moja mama gada ze Snapem? – zapytał, pilnie obserwując poczynania matki.

-Nie wiem – Hermiona pokręciła głową.

Molly wysłuchała, co Severus ma jej do powiedzenia, po czym spojrzała na Hermionę. Jej mina nie zwiastowała niczego dobrego. Harry widząc, że mogą być kłopoty, przystanął chwilę w miejscu i patrzył, jak potoczą się losy, w razie czego gotów pomóc przyjaciółce.

Hermiona, wraz z Ronem wymienili zdziwione spojrzenia.

-Hermiono, skarbie … -Do dziewczyny podeszła pani Molly, Bill i Fleur. Czy coś się stało z jej rodzicami? –Twoi rodzice nie przyjadą.

Dla Hermiony dziwnie to zabrzmiało. Cały czas broniła się przed myślami, że jej mamie i tacie mogło się coś stać. Cokolwiek. Ale ona to czuła. Czuła, że coś jest na rzeczy. Przełknęła ciężko ślinę, mając wrażenie, że w gardle miała jakąś nieprzyjemną gulę.

-Co się stało? Pani Weasley, czy oni …

Jej zdenerwowanie można było wyczuć na kilometr.

-Nie, Hermiono, na litość boską, nie! Przepraszam, nie sądziłam, że to tak zabrzmi – przytuliła ją. Po co ta cała szopka? – Twoi rodzice nie mogą Cię odebrać.

-Snape powiedział, że … -wtrącił się Bill, jednak po chwili jęknął. Pani Molly go uderzyła łokciem w bok, widocznie powiedział o jedno słowo za dużo.

-Że musisz pomieszkać w Muszelce. Na kilka dni. Bill i Fleur wyjeżdżają do Francji na tydzień, więc będziesz miała cały dom dla siebie. Co ty na to?

-Pani Molly! – krzyknęła Hermiona, niezadowolona z fakty, że pani Molly jest teraz tak tajemnicza. –O co tu chodzi? Niech pani mi wytłumaczy, co z moimi rodzicami?

Czuła się okropnie. Wszyscy grali jakąś amatorską scenkę, a ona nie wiedziała o co chodzi. Jej rodzice zaginęli, Hermiona ledwo co już wytrzymała a oni tylko pogarszali sprawę. Musiała pilnie dowiedzieć, co oni kombinują.

-Widzę, że coś się stało. Bill? – zwróciła się do Rudowłosego chłopaka. Miał związane włosy do tyłu i kolczyk w kształcie Kła. Ten jednak, nie spieszył się z wyjaśnianiem. Usiadła po raz kolejny zrezygnowana na ławce.

-Ja … -Odezwał się Bill, jednak szybko tego pożałował. Nie wiedział, co dalej powiedzieć. – Niedługo ich zobaczysz. Obiecuję.

Hermiona kiwnęła głową. Po otrzymaniu krótkich informacji na temat muszelki, postanowiła się tam przenieść. Sama, ponieważ Bill i Fleur, jak wcześniej wspomnieli musieli wyjechać do Francji, a pozostali Weasleyowie wybrali się do Nory. Pani Molly zawsze zapraszała ją do siebie, do Nory, a teraz? Co się stało, że musi mieszkać sama, w muszelce? Kolejne pytanie pozostaje bez odpowiedzi.

Przeteleportowała się przed Muszelkę, czując piasek, który widocznie wpadł jej do buta.  Ten piękny, ubogi domek urozmaicała plaża, która ciągnęła się przez całą wschodnią stronę. Mocne słońce raziło Hermionę w oczy. Zachwycona urokiem tych miejsc, zapomniała choć na chwilę o kłopotach. Uniosła dłoń nad oczy, robiąc sobie daszek, ponieważ słońce było na tyle mocne, że oczy same jej się zamykały.

Wzięła swoje rzeczy, po czym skierowała się do domku. Nie zapukała, w końcu dom był pusty. Otworzyła lekko drzwi i postawiła niepewnie krok, czując na twarzy chłodne powietrze. W domu bowiem, temperatura była do wytrzymania, w przeciwieństwie do temperatury na dworze. Pierwsze co zrobiła, to poszła do kuchni, żeby się napić. Czuła się w tym domu bardzo nieswojo, na dodatek sprawa z jej rodzicami nie dawała jej spokoju. Gdy o nich myślała, niepokój nawiedzał jej głowę. Korytarz a kuchnię dzielił wielki łuk, bez drzwi. Przeszła przez ten łuk, a jej buty cicho zastukały o panele. Hermiona, gdy weszła do pomieszczenia, aż opuściła z wrażenia walizkę. Bowiem to, zobaczyła, totalnie ją zaskoczyło. Przy stole, w kuchni siedział nie kto inny jak… Snape.

-Profesor Snape? Co pan tu robi?

-Siedzę, Granger.

-Myślałam, że dom jest pusty – burknęła. – Przestraszył mnie pan.

-Co się stało, że tak odważna i waleczna Gryfonka przestraszyła się nauczyciela?  - Hermiona nie miała pojęcia, jak można być tak irytującym gadem.

-Co pan tu robi? –Powtórzyła spokojnie pytanie.

-Przyszedłem po Ciebie- powiedział tak cicho, że ledwo co go usłyszała. Nastała taka niepokojąca cisza, że nikt nie odważył się jej przerwać, oprócz małego ptaszka który ćwierkał na dworze wesoło.

Hermiona głośno przełknęła ślinę. Całe to przedstawienie w ogóle nie miało sensu!

-Po mnie? –powtórzyła. –Profesorze Snape, o co tu chodzi? Gdzie są moi rodzice?

-W bezpiecznym miejscu – To oznaczało, że Severus wie, gdzie znajdują się Greg i Rose. Hermiona miała coraz większy mętlik w głowie.

Dziewczyna była świadoma jednak tego, że Snape nie powie jej nic więcej.

-Cali i zdrowi?

-Cali i zdrowi – zawtórował Severus.

-Profesorze … -zaczęła Hermiona, a jej nieprzytomny wzrok utkwiony był gdzieś na ścianie za Snapem.- Niech pan mi wyjaśni parę kwestii…

-Nie czas na wyjaśnienia, Granger! Powtarzam, że twoi rodzice są w bezpiecznym miejscu, że nie ma się co nad nimi pastwić i że jedyne czym możesz się martwić w tej chwili to sobą!

Severus powiedział to tak doniosłym tonem, że aż Hermiona się przestraszyła.

-Za mną, Granger.