Rozdział 2. Gdy nadzieja gaśnie

Ucisk Snape’a na jej ramieniu nie zelżał – przeciwnie, on wciąż stawał się mocniejszy, a Hermiona podejrzewała, że już nad swoją siłą nie panuje. Szli przez wielkie, ciemne korytarze pełne  strasznej tajemnicy. Te okropne pomieszczenia aż ociekały okrucieństwem, a gdzieniegdzie na ścianach można było dojrzeć niedomytą, zaschniętą krew. Te widoki przyprawiały Hermionę o dreszcze i z pewnością, gdyby nie ucisk Snape’a upadłaby na zimną posadzkę z marmuru.

- Szybciej, Granger – warknął Snape, czując, że Hermiona coraz wolniej za nim podąża.

- Nie…mogę… -wydyszała, czując, że traci ostatki sił. Była zbyt oszołomiona, żeby na istniejącą sytuację jakkolwiek zareagować, chociażby płaczem.

Po kilkuminutowym marszu Snape otworzył wielkie wrota, które cicho zaskrzypiały. Wkroczył przez nie, a jego długa, czarna szata ciągnęła się za nim po ziemi. Rzucił Hermionę na zimną posadzkę, a cała scena wyglądała tak okrutnie, że ktoś z pewnością mógłby się wystraszyć. Jednak w tej Sali, byli tacy ludzie, na których takie sytuacje nie robiły żadnego wrażenia, ponieważ była to dla nich codzienność. Każdego dnia widzieli liczne mordy i gwałty na dziewczętach i kobietach. Znajdowali się w wielkiej fortecy śmierciożerców, oświetlanej jedynie przez pochodnie, migocące słabym światłem. Pochodnie powoli gasły, jak promień nadziei Hermiony: że to całe porwanie to podły żart Severusa. Jednak ta nadzieja powoli gasła, aż nie zostało po niej żadnego, nawet malutkiego śladu.

Dziewczyna z trudem podniosła głowę. Zobaczyła przed sobą kogoś w czarnej szacie, kto był od niej odwrócony tyłem. Mogła tylko dostrzeć, że postać jest chuda i wysoka. Gdy powoli odwracał się w jej stronę i mogła zobaczyć jego twarz, aż zamarła w bezruchu. Biała twarz gada z pionowymi szparkami zamiast źrenic. Lord Voldemort we własnej osobie. O ile osobą można go było jeszcze nazwać.

- Kogo my tu mamy? –powiedział zimnym, lodowatym tonem, a Hermiona była wręcz pewna, że to był syk. – Hermiona Granger.

Panowała kompletna cisza. Słudzy Voldemorta wyglądali jak prawdziwe kamienie; nie ruszali się ani o cal.

- Przyprowadziłem ją tu, panie – powiedział donośnie Severus, kłaniając się nisko i wycofując do tyłu, dając wolną przestrzeń Hermionie i Voldemortowi.

- Nareszcie mój plan się powiódł. Dziękuję Ci, Severusie.

Plan? Jaki znowu plan? Hermiona nie sądziła, że kiedykolwiek będzie częścią planu Czarnego Pana.

- Mam dla Ciebie pewną propozycję –syknął – ale nie jesteś jeszcze gotowa, by ją usłyszeć. Severusie – zwrócił się do swojego najwierniejszego sługi. – Zanieś ją do przygotowanej wcześniej komnaty. Później z nią jeszcze porozmawiam.

To było stanowczo za krótkie spotkanie. Jednak teraz nie mogła się nad tym zastanawiać. Myśli Hermiony zajął tylko Severus. Za wszelką cenę musiała się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodzi.

- Profesorze… - powiedziała, jak już ponownie kroczyli ciemnymi korytarzami.

- Nie teraz, Granger – zbył ją, nie przerywając marszu.

Doszli w końcu wspólnie na koniec niesamowicie długiego tunelu, zakończonego wielkimi wrotami. Przeszli przez nie, a Hermionę przeszedł dreszcz strachu.

- Siadaj, Granger – warknął nieprzyjaźnie Snape, zapalając różdżką pochodnie na ścianach. Hermiona mogła teraz bliżej przyjrzeć się pomieszczeniu, w którym się znalazła. Kamienne ściany i marmurowa posadzka aż promieniowały zimnem, stwarzając ponurą, mroczną atmosferę. Severus rzucił zaklęcie wyciszające i rozpoczął rozmowę, już nieco milszym tonem.

-Voldemort zbiera swoje siły. Niedługo rozpoczniemy przygotowywać plan ataku na Hogwart. Ty, jesteś jego istotną częścią.

-C o? – zapytała nieprzytomnie. – Dlaczego?

- Dowiesz się tego od samego Voldemorta. Przyjdzie tu niebawem, musisz go wypatrywać. Masz tu wszystko, czego sobie zapragniesz. Jedzenie, ciepłą pościel.

Od kiedy niewolnice mają takie luksusy?

- Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, zawołaj Śnieżkę.

- Śnieżkę?

- Skrzat, który chętnie Ci pomoże – powiedział zniecierpliwiony Snape. – A o swoich rodziców się nie martw, są zdrowi i bezpieczni. Może tylko lekko wystraszeni.

- Profesorze… - Hermiona zaczęła kojarzyć fakty. Snape wiedział wszystko o jej rodzicach, bo ma dostęp do wszystkich informacji w tej fortecy. Ponadto Voldemort mógł użyć jej rodziców jako przynęty. – Czy oni są tutaj?

Odpowiedziała jej cisza.  Wpatrywała się intensywnie w Severusa, jakby chciała wyczytać odpowiedź z jego twarzy.

- Czasami jest tak, że im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, Granger.

- Teraz jest inaczej, profesorze. Nie spocznę, póki nie dowiem się co z nimi.

- Mówiłem ci, że są cali i zdrowi! – warknął.

- Mogę się z nimi zobaczyć?

Snape pokręcił głową.

- Jeszcze nie teraz.

Usiadła ze zrezygnowaniem na łóżku i schowała twarz w dłoniach.

- Mam ostatnie pytanie. Co się dzieje z profesorem Dumbledorem?

Parę dni po tym, jak ujawniono, że Voldemort powrócił, Dumbledore zaginął. Było to jakieś pięć miesięcy temu. Nie dał żadnej wiadomości ani jej, ani Harremu. Nie wiedzieli, gdzie się podziewa, ani co się z nim dzieje.

- Nie wiem – pokręcił głową. – Nawet jeśli bym wiedział, to…

- By pan mi nie powiedział. – Dokończyła za niego.

- Właśnie.

Snape widząc, że Hermiona nie ma nic do dodania, wyszedł po cichu, a dziewczyna cicho załkała. Nie ma dla niej ratunku. Bez różdżki, którą zabrał jej Severus była zupełnie bezradna.

***

Draco Malfoy chodził po swojej komnacie, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Niemalże wszyscy śmierciożercy byli w tej chwili na naradzie u Czarnego Pana, co z pewnością mogło potrwać kilka godzin. Planowanie ataku nie jest prostą sprawą, szczególnie, że wszystko musi być dopracowane do każdego szczegółu. Ano właśnie, dlaczego Draco nie siada właśnie do ogromnego stołu wraz z innymi? Ponieważ, jak to powiedział Lucjusz, nie muszą go obchodzić te poważne sprawy. Mimo, że Draco widział gorsze rzeczy i że był na poważniejszych misjach, to na TYCH naradach, według swojego Ojca i innych Śmierciożerców, być nie powinien.

- Już Hogwart był ciekawszym miejscem – warknął.

Zawiedziony brakiem zajęć, wyszedł ze swojej komnaty wprost na ogromny, szeroki korytarz, wyjątkowo ozdobiony czarnym, jednolitym i zakurzonym już dywanem. Wszyscy szanowani Śmierciożercy, czyli ci, którzy mieszkali przy tym właśnie korytarzu, opracowywali prawdopodobnie plan z Czarnym Panem, więc panowała tu przeraźliwa cisza. Idąc przed siebie, zaintrygowały go drzwi, które widywał codziennie i to po kilka razy. Komnaty Severusa Snape’a.

Wszedł bez pukania i zaczął okrążać kamienny pokój. Miał więcej ksiąg i mebli niż Draco, ale jakoś szczególnie mu to nie przeszkadzało. Zdziwiło go to bardzo, że nie zabezpieczył swoich komnat żadnym zaklęciem.

- Co my tu mamy?

W oczy rzuciła mu się kartka. Ozdobnym, pięknym pismem było napisane:

Carpe raductus.

Powtórzył w myślach kilka razy to, co przeczytał i zaczął przeglądać dalej rzeczy swojego profesora. Przeglądał dziwne formularze, kartkował strony ksiąg znalezionych w biblioteczce. Zainteresowała go jedna koperta, a jego ciekawość nie pozwoliła mu odłożyć jej na miejsce. Schował ją do kieszeni marynarki, zabierając ze sobą. Przechadzał się po tym ogromnym pokoju, przeglądając wszystkie podejrzane według Draco rzeczy, do czasu, kiedy usłyszał głosy, dochodzące z zewnątrz.

Przerażony faktem, że może być złapany na gorącym uczynku w pośpiechu zaczął porządkować rzeczy porozrzucane przez siebie. Machając bezmyślnie rękoma i usiłując posegregować wszystkie papiery, jego dłoń zaczepiła o wazon, który roztrzaskał się na kilka kawałków na dywanie.

Już po mnie - pomyślał. Był pewny, że nie ma czasu na dalsze porządkowanie i miał cichą nadzieję, że Severus wejdzie tylko na chwilę, nie zauważając niczego podejrzanego. Prędko wybiegł i ciężko dysząc schował się za wielkim pomnikiem ustawionym w kącie korytarza, chcąc obserwować sytuację.

- Potter nie jest nikomu potrzebny, Lucjuszu. To zwykły nastolatek. – Draco poznał ten głos. To był Severus.

- Zwykły nastolatek, który pokonał Czarnego Pana. Wiesz dobrze Severusie, że trzeba go powstrzymać, zanim dowie się o naszej nowej niewolnicy.

Draco mało co nie zachłysnął się śliną. Kimże może być ta niewolnica, tak ważna dla Pottera? Draco podejrzewał, że plan polega właśnie na zwabieniu go, posługując się więzioną dziewczyną jak przynętą.

- Od kogo może się dowiedzieć? Nikt nie wie, gdzie podziewa się ta mała szlama.

Szlama, która jest ważna dla Pottera? Draco połączył fakty i to naprawdę go zdziwiło. Po co Granger, bo to z pewnością o nią chodziło, była potrzebna Voldemortowi?

- Jesteś tego pewny?

- Jestem.

Doszli do wielkich, drewnianych drzwi, które prowadziły do komnat Snape’a. Draco modlił się w duchu, by tam nie weszli, ponieważ wtedy prawdopodobnie miałby kłopoty. Wazon w postaci dziesiątki kawałków na podłodze to dobry dowód na to, że ktoś tam był. Jako, że wszyscy Śmierciożercy byli na zebraniu, wina spadłaby na tego, który w tych spotkaniach nie uczestniczył, czyli na Dracona.

- Zapomniałem. Mam misję z Averym – zaczął Lucjusz – i muszę do niego pójść omówić szczegóły. A więc pozwól Severusie, że Cię opuszczę.

- Dobrze – powiedział Snape, głosem zupełnie pozbawionym emocji.

Lucjusz odszedł, a Severus wszedł do swojego pokoju.

Dracon prędko wrócił do siebie, w obawie, że ktoś odnajdzie go w jego kryjówce.


Ten rozdział jest nudny jak przysłowiowe flaki z olejem, ale niebawem wkroczymy na ciekawszą ścieżkę fabuły.