Rozdział 6. Plan

Miał być dzisiaj i co? Jest. Dedykuję go wszystkim komentującym!

Blondyn usiadł w brudnym kącie korytarza w odległej części zamku. Było tu mnóstwo świeżych pajęczyn i kurzu, jednak Draconowi w tym momencie to nie przeszkadzało. Chusteczką wytarł małe podwyższenie, na którym się usadowił, wyjmując kopertę, którą niegdyś zabrał z komnat Severusa. Śmierciożercy znów byli na zebraniu, jednak gdyby przyuważyliby go z tą kopertą, miałby nie lada kłopot.

Mocował się przez chwilę z kopertą i po chwili wyjął z niej kartkę, lekko przybrudzoną kurzem i jakimś brązowym płynem w rogu. Na środku, ładnymi, zgrabnymi literami było napisane:

Gdy księżyc w pełni ukaże się, będę czekać za wielkim borem na wzgórzu Lusmana.

Małymi literami, widniał ledwo widoczny podpis:

P.

-P? –zapytał sam siebie Malfoy, a jego głos odbił się echem o ściany. –To są jakieś inicjały? –dodał, obracając kartkę na wszystkie strony i szukając dodatkowych wskazówek, których oczywiście, nie znalazł. Kartkę schował do koperty, a kopertę do kieszeni marynarki. Następnie westchnął głośno i ukrył twarz w dłoniach. Obiecał sobie, że dowie się od kogo jest ten list.

Siedział tak niewiadomo ile, sekundy, a może i minuty, kiedy nagle sobie przypomniał istotną rzecz. Jakiś tajny kod w komnacie u Severusa. Prędko ruszył do swoich komnat, mijając za sobą setki innych.

-Carte … nie, to było jakoś inaczej… Carpe! –przypomniał sobie Draco. –Tylko teraz drugie słowo … jak ono brzmiało? Radus … Raw … Raductus? –Nie był pewny tego, co teraz mówi. –Carpe Raductus …

Szepnął, bardzo ciekawy cóż to za szyfr. Nie sądził też, że odpowiedź przyjdzie tak szybko.

W tym wielkim korytarzu, za Draconem można było usłyszeć dźwięk, jaki jest przy otwieraniu zamków. Owych zamków, było niesamowicie dużo. Kilka, a nawet dziesiątki. Kiedy ten hałas ucichł, Dracon obejrzał się za siebie i zobaczył otwarte drzwi, które dotychczas były zamknięte na amen.

Jego wrodzona ciekawość nie pozwoliła mu nie zajrzeć. Cichym, wolnym krokiem podszedł do wielkich wrót, a następnie lekko spojrzał, co jest wewnątrz.  Krótki korytarzyk z zakrętem po paru metrach. Jednak co było za tym korytarzykiem? Draco wszedł, już nieco szybciej nerwowo oglądając się za siebie. Po sześciu krokach już znajdował w wielkiej, ogromnej komnacie.

-Granger? –szepnął, niemalże bezdźwięcznie. Zdziwiło go to, że ta Gryfonka była tak więziona. Jednak szybko się zreflektował i przybrał maskę obojętności. –Granger? –powtórzył nieco głośniej.

Hermiona, która dotąd stała przy oknie oglądając szare krajobrazy malujące się za oknem, znacznie się poruszyła. Nawet to za mało powiedziane – ona podskoczyła. Nie spodziewała się w tej chwili gości, a szczególnie Malfoya. Patrzyła się w szare oczy Dracona z lekko otwartą buzią.

-Co ty tu robisz? –warknęła, dumnie podnosząc głowę i wyprostowując się.

-Mogę Cię zapytać o to samo.

-Jednak ja zrobiłam to pierwsza. Nie masz prawa tu być! –warknęła przez zaciśnięte zęby zgodnie z prawdą. 

-Ale jednak jestem –odwarknął. – Jestem tu Granger, a nie na tym cholernym zebraniu śmierciożerców!

-O co Ci chodzi? –zapytała go, dalej patrząc mu w oczy.

-Długa historia Granger, obawiam się, że nie mamy czasu na wysłuchanie jej –powiedział oglądając ją od stóp do głowy. – Jednak wiesz co Ci powiem? Zjawiasz się tu tak nagle, a wszyscy śmierciożercy na twoje imię się wzdrygają. Nie wierzę w te twoje wielkie moce, o jakich opowiada Czarny Pan –dopowiedział, wolno przechadzając się po pomieszczeniu.

-Nie musisz –wzruszyła ramionami, nie przejmując się słowami Dracona, które nawet o cal jej nie ruszyły.

-Moja nienawiść do Ciebie niebezpiecznie wzrasta, uważaj na siebie –powiedział Draco, po czym usadowił się w fotelu i wziął truskawkę. Hermiona nie była traktowana jak najgorzej. –Pycha.

-Nic mi nie zrobisz –wstała prędko i podeszła do niego, dźgając palcem go w pierś. –Voldemort wierzy w moje moce, więc jeśli coś mi się stanie …

-Nie będzie wiedział, że to ja.

-Jesteś tego taki pewny? A więc proszę, no proszę! Weź różdżkę i mnie zabij. Tu i teraz! –krzyknęła, wskazując na niego palcem.

-Wiesz dobrze, że nie jestem taki głupi …

-Na jakiego wyglądasz? –Zripostowała Hermiona.

-I nie zrobiłbym tego –stwierdził Draco ignorując dziewczynę i jej komentarze. –Jednak wiesz co? Voldemort źle postąpił nie zapraszając mnie na narady.

-A więc to Cię boli? Że zamiast omawiać plany na atak, gadasz z brudną szlamą? –warknęła. Draco posłał jej pytając spojrzenie.

-Skąd wiesz o ataku? –zapytał, a pokój przeszyła cisza. Hermiona, usiłując znaleźć odpowiedź, zaczęła się jąkać. Ręka zaczęła jej niebezpiecznie drżeć, więc schowała ją w kieszeni. Zrezygnowana usiadła na łóżku. Nie mogła przecież powiedzieć, że to Severus powiedział jej o planach śmierciożerców! To było tajne!

-Bo … eee…-znów się zająknęła. –Rozmawiałam z Voldemortem i powiedział mi wyraźnie, do czego mu są potrzebne moje moce.

-I co Ci jeszcze powiedział? –zapytał ironicznie. –Nie umiesz kłamać, Granger. Masz nierówny, płytki oddech i cała się trzęsiesz.

-Bo mi zimno –powiedziała, bez cienia wątpliwości.

-Z pewnością –rzucił cicho Draco, po czym kontynuował. –Czarny Pan jeszcze nie wie, co traci, nie zapraszając mnie na spotkania –zignorował prychnięcie Hermiony, która już widocznie czuła się rozluźniona w jego towarzystwie. –Jednak już wymyśliłem istotny plan, który pozwoli mi to zmienić.

-I co wymyśliłeś geniuszu? –zapytała Hermiona, ironicznie się uśmiechając.

-Pokrzyżuję mu plany –wzruszył ramionami Draco, po czym podszedł do okna, oglądając jakiegoś czarnego ptaka, latającego między drzewami bez liści. –Uciekniesz Granger. A ja znajdę jakiś sposób na wygranie tej bitwy bez Ciebie –skrzywił się na to słowo. – I zostanę szanowanym śmierciożercą.

Hermiona nie wytrzymała i wybuchnęła histerycznym śmiechem.

-Ty nie zasługujesz na szacunek Malfoy. A poza tym, jak niby ucieknę? Główne drzwi są na tyle pilnowane, że nikt nieupoważniony przez nie nie przejdzie - powiedziała mądrym i pewnym tonem.

-Mam pewien sposób –uśmiechnął się Draco. –O którym wiem tylko ja. Jeśli chcesz, mogę Cię wtajemniczyć.

-Mnie? Taką brudną szlamę?

-Po prostu chcę dokopać Voldemortowi! –warknął Draco tak głośno, że Hermiona podskoczyła. Po jej głowie plątało się setki myśli. –Zawsze mogę Cię znaleźć i przywrócić do fortecy. Wtedy i tak będę szanowanym śmierciożercą.

-Słyszysz siebie Malfoy? –Hermiona znów zaśmiała się histerycznie.- Ucieknę dla Ciebie, byś potem mnie znalazł i znów przywrócił? Ty zostaniesz awansowany, a ja będę potraktowana Cruciatusem.

-Czyli wolisz pierwszą opcję?

-Zdecydowanie –odparła Hermiona. –Jednak muszę się jeszcze zastanowić.

-Zajrzę do Ciebie podczas następnego spotkania śmierciożerców. O ile będziesz jeszcze żyła … -powiedział tajemniczo i odszedł, zatrzaskując za sobą komnaty. Hermiona wstała i ruszyła do wrót, mając cichą nadzieję, że sama bez niczyjej pomocy wyjdzie. Myliła się jednak. Klamka znów ją poparzyła. A więc Draco wie, jak ominąć zaklęcie …

-Harry! –szepnął Ronald. –Jesteś tego pewny że chcesz aktywować gwardię Dumbledora?

-Tak –odparł zdecydowanie.

-Słuchaj… nie wiem czy damy radę zebrać tyle osób …- powiedziała niepewnie Ginny.

-A po co? Przecież my także jesteśmy zgraną ekipą!

-Słuchaj –warknął nieprzyjaźnie Ron, który już miał dość pomysłów Harrego. – Śmierciożerców jest setki, a nawet i tysiące! Jak mamy ominąć wszystkie blokady, zaklęcia i strumienie naszych wrogów w piątkę?! No jak, HARRY?!

-O ile Fred i George także pójdą –wtrąciła Ginny.

-Nie wiem jak, rozumiesz?! Wiem jednak to, że zrobię wszystko, żeby Hermiona wróciła zdrowa i cała!

-Ale nikt nie wie, czy ona jeszcze żyje! –krzyknęła Ginny i zapadła niezręczna cisza. Rudowłosa nie wytrzymała i zaczęła cicho łkać. –Nie wiemy tego, Harry. Zakon wie co robi, a ponadto mamy szpiega wśród śmierciożerców. Snape dokładnie wie, co trzeba zrobić, by nikt nie ucierpiał. Nasze zadanie jest tutaj proste – siedzimy i nic nie robimy. A wiesz dlaczego? Wiesz?! Bo nikt nie chce, żebyśmy się mieszali do tych spraw, bo jedynie co możemy zrobić  to wszystko zepsuć! –krzyknęła.

-Harry, ona ma rację –dodał cicho Ronald.

Harry pokręcił głową.

-Jesteśmy jej przyjaciółmi. Zawsze sobie pomagaliśmy w tarapatach. Co się teraz stało z tym wszystkim? Nie wierzę, że to was nie obchodzi …

-Obchodzi nas Harry – znów wtrąciła Ginny. – Jednak nie możemy popełniać nic pochopnego. Zakon Feniksa dokładnie wie co robi i nie możemy im nic zrobić.

Harry patrzył na przyjaciół z niedowierzaniem.

-Powinnyśmy zająć się czymś. Nie powinniśmy się tak kłócić –zaczęła Ginny.

-Tak! Właśnie tak! – zaczął krzyczeć Harry, po czym skierował się do drzwi. –Najlepiej zostawić ją na pastwę losu! A najlepiej o niej zapomnieć i rozpocząć beztroskie życie! –Wyszedł, mocno trzaskając drzwiami. Nie zareagował na wołanie pani Molly; od razu skierował się na dwór, mając cichą nadzieję na ochłonięcie.