Rozdział 7. Dobre chęci Malfoya

Tęskniliście? Może inaczej - zagląda tu ktoś jeszcze? :D
PS. zapraszam także do zakładki "bohaterów". :)

Możliwość spotkania z Hermioną przyszła prędzej, niż Draco się tego spodziewał. Zebranie Śmierciożerców trwało już kilka minut, więc blondyn postanowił to wykorzystać. Pewny siebie kroczył po korytarzu, aż stanął przed komnatami Gryfonki i powiedział:

-Carpe Raductus.

Zamki zaczęły się otwierać i po chwili te ogromne drzwi stały przed nim otworem.

-Tęskniłaś? – bez żadnych oporów wszedł do środka i bezczelnie ułożył się wygodnie w fotelu. Założył ręce na piersi i czekał na odzew Hermiony.

-Nie powinno cię tu być. – powiedziała sucho. Była pewna, że Draco da sobie spokój z zabawą w bohatera. Miała dość tego teatrzyku osobliwości, w którym miała być kolejną, zwykłą kukiełką.

-Jesteś słodka jak się martwisz.

-Martwię się? O CIEBIE?! Chyba nie wiesz co mówisz…

-Trochę nad tym myślałem. Na temat twojej ucieczki –rzucił, nie zwracając najmniejszej uwagi na jej słowa. - Cóż… Postanowiłem trochę utrzeć nosa Voldemortowi. Myślę, że zrobimy tak. Przyłączysz się do Śmierciożerców. Postawisz im warunek: przyłączysz się do nich, jeśli uratują twoich rodziców. Będzie to jedyny sposób na uratowanie ich. Jeżeli jesteś tak ważna dla Voldemorta, zgodzi się na to drobne ustępstwo. 

-I po prostu przychodzisz sobie tutaj oznajmiając mi to. Myślałam, że już dotarłeś do granicy bezczelności, widocznie się myliłam.

-O co ci chodzi? Przecież mam zamiar cię stąd wyciągnąć.

-Ależ oczywiście, a ja powinnam cię całować po rękach, że jesteś taki łaskawy. – odwróciła się do niego z krzywym uśmiechem na ustach.

-Myślałem, że sarkazm to moje pole popisowe, Granger. Mów o co ci chodzi! – z każdym słowem jego ton stawał się coraz donioślejszy.

-Dlaczego to robisz? – zapytała, patrząc mu prosto w oczy. Miała dość tej gry. Nie ma zamiaru być zabawką w jego rękach. Nie wierzyła w ani jedne jego słowo. Z resztą nigdy nie miała podstaw do tego, by to zrobić.

-Severus jutro do Ciebie przyjdzie. Z nim porozmawiaj – mocno zacisnął szczękę. Był wściekły, że nie był gotowy na to pytanie. Odwrócił się w stronę drzwi, by pójść już do swoich komnat. Zebranie Śmierciożerców z pewnością dobiegało końca.

-A skąd mam pewność, że mogę wam ufać? – Spytała nagle, a Draco zignorował jej pytanie. Zamknął na chwilę oczy, nie chcąc odpowiadać, jednak czuł na swoich plecach jej palący wzrok. Nie mógł w tej chwili wyjść z jej komnat. Wiedział, że jest jej winien wyjaśnienia, ale nie wiedział w jakie ubrać je słowa.

-Po prostu to zrób – powiedział cicho, wciąż nie otwierając oczu.

-Po prostu to zrób? – przedrzeźniła go, mówiąc coraz głośniej – Po siedmiu latach upokarzania, wielu przepłakanych nocach i tej durnej świadomości, jak bardzo mnie nienawidzisz nagle, z dnia na dzień mam ci zaufać, bo ty po prostu, jak gdyby nigdy nic zjawiasz się tutaj i oferujesz mi pomoc? Nie będę niczyją kartą przetargową w waszych prywatnych rozgrywkach. Myślałam, że stac cię na więcej, ale najwidoczniej jesteś tak samo zepsuty jak twój ojciec!

Nagle znalazł się przed nią, kilka centymetrów przed jej twarzą. Cała pewność siebie Hermiony momentalnie się rozmyła, gdy spojrzała w jego oczy. Zobaczyła tam nie tylko gniew, ale i rozczarowanie i… smutek. Gdy on zaczął pewnymi krokami się do niej zbliżać, automatycznie małymi kroczkami zaczęła iść do tyłu.

-Nie znasz mnie, więc nie masz prawa mnie oceniać, Granger. Przychodzę tutaj w dobrych intencjach, więc radzę ci współpracować.

-Udowodnij to – zebrała w sobie resztki siły, by powiedzieć to pewnym, zdecydowanym, tonem.

-I tak mi nie uwierzysz. Zrób to teraz, zanim będzie za poźno.
Serce biło jej coraz szybciej. Dziewczyna miała wrażenie, że zaraz jej wyskoczy.

-Jestem gotowa przeczekać kolejne dnie i noce, abyś tylko mi udowodnił, czego jesteś wart. – szepnęła, ciągle patrząc w jego oczy.

-A więc niech tak będzie –odpowiedział i szybko się odwrócił, opuszczając jej komnatę.

***

Severus został zaproszony do Voldemorta. Siedział w jego komnatach, czekając, aż Czarny Pan się do niego odezwie. Nikt nie powinien się odzywać bez pytania w jego obecności.

-Nasza mała mistrzyni nie potrafi rzucać nawet Avady, Severusie.

Snape kiwnął głową.

-Nie uważasz, że trzeba to zmienić? – wpatrywał się w bruneta upartym wzrokiem, czekając na potwierdzenie swoich słów.

-Oczywiście, panie – powiedział głosem wypranym z emocji. Udawał spokojnego i opanowanego, jednak w środku aż się w nim gotowało.

-To będzie twoje zadanie, Severusie. Pójdziesz tam i nauczysz ją rzucać zaklęcia niewybaczalne, rozpoczynając od Cruciatusa, kończąc na Avadzie. Czy to jest jasne? – powiedział z wyższością, na co Snape nie mógł się nie zgodzić.

- Jak sobie życzysz mój panie. Kiedy mam zacząć? – Nie mógł sobie pozwolic na żaden, nawet najdrobniejszy błąd, jednak z drugiej strony nie chciał, by Hermiona uczyła się tych zaklęć. Ona była zbyt dobra, by poznać najciemniejsze tajniki czarnej magii.

-Najlepiej od zaraz. Za pięć dni pokaże swoje umiejętności. –zaśmiał się szyderczo Czarny Pan – A teraz idź Severusie i czyń swoją powinność. Nie zawiedź mnie.