Rozdział 11. Nowa członkini armii

Voldemort już stał pośrodku ogromnej Sali na podwyższeniu, otoczony przez setki Śmierciożerców. Ona, ubogo, choć schludnie ubrana kroczyła za blondynem, próbując wyłapać jak najwięcej szczegółów tego wydarzenia. Liczyła na to, że spotka Harrego wśród tej cały gromady armii, choć po chwili opamiętała się. Przecież Czarny Pan nie chciał, by Gryfonka dowiedziała się o jego pobycie w fortecy!  Zaczęła się denerwować nie na żarty. Blondyn ukradkiem odwrócił się, spoglądając na jej smutną twarz.

Powiedziała sobie, że musi być silna, więc przełknęła głośno ślinę, podniosła głowę do góry i dumnie się wyprostowała. Czuła się teraz podobnie, jak podczas pierwszej wizyty w tej okrągłej Sali, choć była pewna że stresowała się o wiele mniej, niż wtedy.

Nie zauważyła, kiedy blondyn zniknął jej z pola widzenia, ruszając między Śmierciożerców. Stał w pierwszym rzędzie bacznie ją obserwując z kamienną maską na twarzy. Teraz dopiero, patrząc na niego, uświadomiła sobie, że jeszcze go nie przeprosiła za swój ostatni wybuch złości w stosunku do niego. Po wyjaśnieniach Severusa nie miała wątpliwości, że nie zasługiwał na to, by usłyszeć od niej tych wszystkich słów. Musiała go przeprosić. Zrobi to po ceremonii. O ile jeszcze będzie żyć… Dziewczyna stanęła przodem do wszystkich Śmierciożerców i zaczęła przyglądać się Voldemortowi, który przymknął oczy, obracając różdżkę z przyzwyczajenia między palcami. Po chwili powiedział:

- Moi drodzy – rozbrzmiał jego sykliwy głos – zebraliśmy się dziś, jak sami wiecie, w sprawie dołączenia nowej osoby w moje szeregi. Jest to ważny dzień zarówno dla nas, jak i dla tej walecznej Gryfonki, ponieważ to ona zadecyduje o naszym zwycięstwie. Już za parę tygodni dojdzie do pierwszych bitew, w których wygra najlepszy.

Po całej komnacie rozbrzmiały oklaski i krzyki uradowanych Śmierciożerców. Hermiona poczuła nagły dreszcz, jaki przeszedł jej po plecach. Gdy sługusy Voldemorta powoli przestawali krzyczeć, Czarny Pan zwrócił wzrok w jej stronę, obdarzając ją najmilszym spojrzeniem, choć i to było straszne.

W międzyczasie, za obskurnymi drzwiami drżeli z przerażenia rodzice Gryfonki. Przez małe okienko, w którym była kratka obserwowali całe zdarzenie.

- Nie uwierzę, jeśli się do nich przyłączy. – szepnęła z niedowierzaniem Rose, powstrzymując szloch –To jest taka dobra dziewczyna…

- Wszystko będzie dobrze – próbował przekonać ją Greg, choć i on nie był pewny swoich słów. Obejmował ją ramieniem, by swojej żonie otuchy i odwagi, choć tak naprawdę on sam trząsł się ze strachu. Był jej ojcem. Mógł być torturowany, bity, poniżany, ale żeby przynajmniej jego córeczkę zostawili w spokoju. Tymczasem Rose rozpłakała się już na dobre.

- Hermiono Granger – zaczął Voldemort pilnie ją obserwując – czy obiecujesz mi wiernie służyć, przychodzić na każde zawołanie oraz wypełniać każdą misję?

To ten moment - pomyślał Draco.

- Ja … - powiedziała Hermiona szybko oddychając. Nie wiedziała co ze sobą zrobić, gdzie patrzeć. Najchętniej to wyszłaby z tego wielkiego pomieszczenia, zostawiając tych sztywnych jak kamień Śmierciożerców i dałaby sobie spokój. Jednak nie mogła. Próbując się uspokoić, przymknęła na chwilę oczy i wzięła głęboki oddech. Draco kazał jej przyłączyć się do nich, więc musiała to zrobić. Po tym co o nim usłyszała, ufała mu, jednak i tak nie mogła powstrzymać rosnących w jej umyśle wątpliwości co do jego planu. A co jeśli to wszystko się nie uda? Jeżeli od razu po jej przyłączeniu się do tej bandy morderców, Czarny Pan zabije Harrego?

- Oh, Gryfonko – zaśmiał się szyderczo Voldemort – powinnaś wiedzieć, czego chcesz, prawda?

Spojrzała mu hardo w oczy.

- Przyjmuję propozycję.

Nastała nieprzyjemna cisza, podczas której można było usłyszeć histeryczny płacz pani Granger. Dziewczyna sobie właśnie przypomniała, jak obiecała sobie niedawno, że będzie chronić rodziców, kiedy będzie tylko  w stanie. A teraz mogła to zrobić.

- A więc złóżmy przysięgę wieczystą – rozbrzmiał Voldemort pewnym tonem.

- Przyjmę propozycję pod jednym warunkiem – dodała.

- Jakim? – zapytał zdziwiony, aczkolwiek uradowany Czarny Pan. Jego plan właśnie zaczął się spełniać.

- Uwolnisz moich rodziców.

Patrzyła, jak chytry uśmieszek spływa z ust Voldemorta. Zależało mu, by ta dziewczyna przyłączyła się w jego szeregi. Kolejne warunki mogły mieć fatalne skutki w jego planie. Voldemort podniósł brodę do góry.

- Zapewne zależy ci na ich szczęściu. – warknął nieprzyjemnie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy –Dobrze. A więc i niech tak będzie. Uwolnić więźniów!

Dwaj Śmierciożercy otworzyli mosiężne drzwi, wyprowadzając Rose, Grega i… Harrego.

- Harry? – krzyknęła Hermiona. Wiedziała o jego pobycie w fortecy dzięki Draconowi, jednak musiała grać przed Voldemortem, by się o tym nie dowiedział. Przedstawienie czas zacząć. – Co tu się dzieje?!

- Hermiona! – krzyknął – a więc nic ci nie jest…

- Wypuścić Grangerów – nakazał Czarny Pan – a Pottera dalej więzić. A ty, Granger –zwrócił się do dziewczyny – złożysz mi w tej chwili przysięgę wieczystą!

- Znasz mnie - warknęła – jestem uparta. Nie dołączę się do ciebie, póki nie wypuścisz moich najbliższych! Weź mnie, ale ich zostaw! – krzyknęła rozpaczliwie.

Jeden Śmierciożerca wystąpił z tłumu. Odchrząknął głośno, po czym powiedział:

- Panie, zgódźmy się – zaczął Severus – zostawmy Pottera i rodziców Granger w spokoju, spełnijmy ten warunek, po czym przejdźmy do ceremonii dołączenia Gryfonki w nasze szeregi…

- Severusie! – rozbrzmiał – To ja o tym zadecyduję. Crucio!

Skierował różdżkę w stronę swojego poddanego, który już po chwili leżał na podłodze i krzywił się z bólu. Nie mógł już dłużej tego znieść. Nigdy nie słynął z cierpliwości, a ta dziewczyna doprowadzała go do szału! Nikt nie ma prawa mu rozkazywać! Jest pieprzonym Czarnym Panem! Największym czarnoksiężnikiem od czasów Salazara Slytherina! To on dyktuje warunki, nikt inny. Patrzył jak jego sługa wije się na podłodze z bólu. Nie zasłużył sobie na to, ale musiał się na kimś wyżyć.

Severus starał się nie krzyczeć, jednak ból rozchodzący się po całym ciele dawał o sobie znać przez cały czas. Jęknął głośno. Miał wrażenie, że tępe noże rozcinają mu skórę i kości. Czuł, jakby te przeklęte ostrza nie mogły rozciąć napiętej skóry, co powodowało jeszcze większy ból. Poczuł złość pana na sobie.

Voldemort cofnął różdżkę, przerywając tortury na Severusie. Dopiero teraz zaczął zastanawiać się nad słowami swojego oddanego sługi. Gdy ta szlama się do nich przyłączy nikt nie będzie w stanie ich powstrzymać. Złapią Pottera szybciej, niż zdąży się gdziekolwiek ukryć. A nawet jeśli bezpośredni atak się nie powiedzie, zawsze będzie można zastawić zasadzkę. Ten głupiec zrobi wszystko by uratować swoją przyjaciółkę. Wciąż wpatrując się w Severusa, wskazał ręką na Śmierciożerców, dając znak, by go zabrali. W rozczochranych włosach, w pomiętych ubraniach, zmoczonych lekko krwią wynieśli go za próg komnaty.

- Dość! Wypuść Harrego i moich rodziców, rozumiesz?! Zostaw ich w spokoju!

Voldemort przeniósł na nią spojrzenie. Zza wąskich szparek przeraziła ją intensywna czerwień jego oczu.

- Zamknij się. – jego przeraźliwie cichy syk, wywołał u niej ciarki - Wyprowadźcie niewolników poza teren fortecy.

Gdy Harry przechodził obok Hermiony, spoglądając na nią wzrokiem pełnym wdzięczności, ona podbiegła do niego i zapytała cicho:

- Wszystko w porządku, Harry?

Kiwnął głową.

- Zaopiekuj się nimi –szepnęła, po czym pozwoliła Śmierciożercom wyprowadzić swoich bliskich.

- Jesteś zadowolona? – zapytał Voldemort, nie spuszczając z niej wzroku. Modliła się, by nie przeglądał jej myśli.

- Od dziś należę do kręgu Śmierciożerców. Będę ci służyć i spełniać twoje rozkazy – odparła – panie…

- Szybko się uczysz – pochwalił ją Voldemort z dzikim uśmieszkiem – ale to dobrze. Teraz złożymy wieczystą przysięgę.

- Nie ufasz mi? – zapytała – Uważam, że przysięga wieczysta nie jest potrzebna – odparła, podnosząc brodę i udając dumną.

Voldemort zaśmiał się.

- Nie ty o tym decydujesz. Jeszcze raz spróbujesz się mi sprzeciwić, a zabiję cię i twoich najbliższych bez żadnego zastanowienia, rozumiesz?

Hermiona przerażona tonem jego głosu, kiwnęła potwierdzającą głową.

- Jesteś odważna i rozumna. Takich tutaj trzeba. Jednak musisz się nauczyć pokory i posłuszeństwa. Pora na pierwszy test. Avery!

Śmierciożerca o krótkich, czarnych włosach wyszedł z drugiego rzędu, by skłonić się przed swoim panem.

- Tak, panie? – zapytał, mimo to, że wiedział, dlaczego Voldemort go wezwał. Ten jednak, nie odpowiedział na jego pytanie.

- Rzuć na niego zaklęcie torturujące. – zwrócił się bezpośrednio do dziewczyny.

- Ale…

- RZUĆ ZAKLĘCIE! – krzyknął Voldemort, na co Hermiona niemalże podskoczyła. Nie może sobie pozwolić na chociażby najmniejszy protest, bo w przeciwnym razie zniszczy wszystko, co udało się zaplanować Draco i Severusowi. Na samo wspomnienie zakrwawionego ciała swojego nauczyciela w jej oczach zebrały się łzy. To wszystko przeze mnie… Potrząsając głową, odrzuciłą niepotrzebne myśli i skupiła się na swoim zadaniu. Posłusznie wyciągnęła różdżkę przed siebie, zamknęła oczy i powiedziała cicho:

- Crucio! – jęki Avery’ego odbijały się od kamiennych ścian przeraźliwym echem.

Dziewczyna chciała mu zadać jak najmniej bólu, więc prędko zakończyła pokaz. Zwróciła głowę w kierunku Voldemorta, patrząc na jego wykrzywioną w grymasie twarz.

- Przywitajmy nową członkinię mojej armii.