Rozdział 13. Opuszczenie Fortecy

Wstyd i hańba! Dziś mija okrągły miesiąc od dodania ostatniego rozdziału. Przepraszam. Jednak notkę miałam napisaną już dawno, tylko nie mogłam jej dodać. Obiecałam sobie, że nie wstawię żadnego rozdziału, bez wcześniejszego zabetowania go. 
Rozdział leci z dedykacją dla wszystkich studentów, którzy są w trakcie sesji, dlatego trzymajmy za nich kciuki, a w szczególności za moją betę - Domi! No dobra, ewentualnie za mojego brata, też trzymajcie kciuki, niech się cieszy :D
Chciałabym jeszcze podziękować wszystkim, którzy głosowali na mnie w konkursie na stowarzyszeniu DHL - serdeczne dzięki!
No dobra, tyle po mnie. Ewentualnie możecie mi pomóc w odpowiedzi na pytanie zadane przez brata "jak w Hogwarcie są koszone trawniki". 
Miłej lektury, Madi :)

Nie chciał wzbudzić podejrzeń wśród kroczących sługusów Voldemorta, gdy szedł niespokojnie do komnaty Gryfonki. Nogi same go zaprowadziły pod wielkie, brązowe wrota chronione zaklęciem. Mijał niejednego śmierciożercę; a więc jak uwolni Hermionę? Jak poprowadzi ją głównym korytarzem do wyjścia, skoro tylu wrogów dookoła? Nie miał pojęcia…

Cały plan jego i zakonu spowodował, że nienawiść do dziewczyny została zastąpiona swojego rodzaju szacunkiem. Uwielbiał się z nią droczyć, patrzeć, jak się denerwuje, jak nad czymś myśli… jednak, gdy zobaczył na jej policzku łzy, był bardzo zakłopotany. Po raz pierwszy dokuczanie dziewczynie nie sprawiło mu żadnej radości.

Prędko wypowiedział hasło i nie trudząc się nawet zamykaniem drzwi, wpadł jak szalony do środka. Hermiona stała pod oknem, znów smutna i załamana. Widząc jej nastrój, Draco także nagle spochmurniał, zupełnie zapominając o udzielającym się w nim wcześniej strachu. Dziewczyna widocznie wyczuła czyjąś obecność w pokoju, bo prędko się odwróciła.

-Co tu robisz? –zapytała. Podejrzewała, że nie przyszedł w odwiedziny. Czuła tę powagę sytuacji bijącą od niego.

-Hermiono… już czas –powiedział na jednym oddechu.

Te słowa zabrzmiały jak wyrok. Hermionie zrobiła się duszno. Na lekko ugiętych nogach podeszła do Dracona. Przez długi czas nie wiedziała, co powiedzieć. Ciszę jednak przerwał Dracon, który zaczął jej wyjaśniać zaistniałą sytuację.

-Voldemort ma już ciebie w swojej armii, z tobą są wygrani, rozumiesz? Chce zaatakować Hogwart już jutro! – Hermiona stłumiła w sobie jęk. –Uciekajmy, w tej chwili!

Pociągnął dziewczynę za rękę w stronę wyjścia, podając jej drugą ręką różdżkę.

-Moja różdżka? Skąd ją masz?

-Od Severusa –powiedział tylko, oglądając się na korytarzu we wszystkie strony. Po raz kolejny poczuł ten paraliżujący strach. Zajęty myślami o ucieczce i o Hermionie wcześniej go tak bardzo nie odczuwał.

Nie zauważył, jak mocno ściskał nadgarstek Hermiony. Lekko poluźnił ucisk, widząc kwaśną minę dziewczyny, mrucząc pod nosem przeprosiny.

Nie minęli jeszcze żadnego śmierciożercy – prawdopodobnie wszyscy byli na zebraniu w komnatach Voldemorta, obmyślając taktykę na jutrzejszy atak.

-Draco? –szepnęła dziewczyna, z trudem łapiąc oddech. Prędko biegli, a chłopak miał o wiele lepszą kondycję od niej.

-Tak? –zapytał automatycznie. Podejrzewał, że poprosi o krótką przerwę w biegu. Dziewczyna naprawdę się zmęczyła. Zdziwił się jednak, gdy zapytała go o zupełnie coś innego:

-Twój ojciec wie, że ja…  w tej chwili… z tobą… -Słowo „ucieczka” nie chciało jej przejść przez gardło. A może po prostu nie chciała w fortecy wymieniać tego słowa? Mówiła cicho, jednak z każdym nowo wypowiadanym słowem Draco dostawał dreszczy. Bał się, jeśli ktoś by ich usłyszał… plan by nie wypalił.

-W końcu on też jest w zakonie –powiedział tak cicho, że dziewczyna ledwo go usłyszała.

-A… -zaczęła, chcąc zadań nowe pytanie.

-Nie teraz, potem porozmawiamy –zbył ją.

Jeszcze dwa zakręty. Kilkadziesiąt metrów. I dojdą do głównego wyjścia. Jeszcze tylko chwilkę…

Niestety, tuż przed nimi wyrósł Avery. Minę miał bojową, jakby stawał do walki z najgroźniejszym przeciwnikiem, i ciężko dyszał przez nos. Różdżkę trzymał w pogotowiu, gotowy do rzucenia zaklęcia.

-Wiedziałem, wiedziałem! –powiedział zachrypniętym, triumfalnym głosem. –Zawsze zdawałeś mi się podejrzany, Draco –zaśmiał się złowieszczo.

-Twoje przypuszczenia jednak się potwierdziły. Jesteś zadowolony? –powiedział chłodno.

-Bardzo –zaśmiał się szaleńczo, a Hermionie po plecach przeszły dreszcze. –Jednak nie musi się to źle kończyć. Oddaj mi dziewczynę, a oboje wyjdziecie z tego bez szwanku.

Hermiona zacisnęła bardziej swoją dłoń na ramieniu chłopaka. Co, jeśli Draco stchórzy? Odda ją tym obleśnym sługusom? Była jednak jednego pewna; nie podda się bez walki.

Avery wyciągnął rękę w stronę dziewczyny która niespokojnie drżała.

-Nie oddam.

Cofnął rękę, a szaleńczy uśmiech jednocześnie powoli wstępował mu na twarz.

-Jesteś taki sam jak twój ojciec… udajesz odważnego, a tak naprawdę boisz się własnego cienia. Ale trudno, nie chcesz jej oddać, sam ją zdobędę. –Podniósł różdżkę,  jednak Draco był szybszy. Wprost emanował furią; był strasznie wściekły przez słowa Avery`ego. Wystarczyło jedno zaklęcie, by Avery poleciał do tyłu, mocno obijając się o ścianę.

-Nigdy nie znałeś mojego ojca. Jesteś  zapatrzonym  w  Voldemorta dupkiem i oddasz mu wszystko, co posiadasz, w obawie o swoje zdrowie. On jednak traktuje cię jak zwykłego manekina; zawsze wyładowuje emocje na tobie. I kto tu jest ofiarą?

Na jego twarzy był krzywy uśmiech. Hermiona naprawdę przestraszyła się Dracona, jego postawy i słów.

-Zaraz ci pokażę, kto tu jest zwycięzcą –podniósł ponownie różdżkę, nie spuszczając wzroku z leżącego Avery`ego, który wpatrywał się przestraszonymi oczami w Dracona. –Avada Kedavra – powiedział bez żadnego zastanowienia. Zielone światło buchnęło z różdżki i ugodziło w pierś śmierciożercę. Avery’emu powieki opadły bezwładnie. Umarł.

Hermiona wpatrywała się w jego nieżywe ciało ze strachem. To samo mogło przydarzyć się kiedyś jej. Szczęka zaczęła jej drżeć, a ona w obawie, że zaraz się popłacze, zacisnęła ją. Draco uniósł  śmierciożercę pod pachami i wepchnął go w kąt korytarza.

-Nie mogą go znaleźć –powiedział cicho. –Potem zajmę się nim. Chodźmy. –Zaczął iść przed siebie, lekko zostawiając dziewczynę w tyle.

Hermiona lekko chwiejnym krokiem zaczęła za nim podążać.

Po krótkiej chwili stanęli przed ogromnymi, zakurzonymi drzwiami. Hermiona kichnęła.Draco wziął swoją różdżkę, po czym zaczął ją przekładać do poszczególnych kwadracików, wyrytych na drzwiach, sprawiając, że Wrota lekko się otworzyły, z jakby cichym szumem. Sunęły się po ziemi, aż uchyliły się wystarczająco, by Hermiona i Draco mogli przez nie wejść.

Gdy przeszli przez drzwi, Draco je cicho zamknął i cicho westchnął.

-Udało się.

-Tak…-szepnęła Hermiona. Podobało jej się tutaj. To było małe, kwadratowe pomieszczenie, gdzie na ścianach było pełno kurzu i pajęczyn. Na środku była umieszczona mała, czarna kanapa.

Dziewczyna chwiejnym i niepewnym krokiem podeszła pod jedną półkę i chwyciła książkę, otwierając ją gdzieś po środku. Z lekkim uśmiechem starła kurz z okładki i powąchała ją.

-Tu są setki książek. Powieści, książki naukowe…-zaczęła wyliczać na palcach, oglądając kolejne półki.

-Co to jest na ciebie? Wystarczą trzy dni i wszystkie będziesz płynnie recytować –mruknął ironicznie, wzruszając ramionami. Spojrzał na nią, a ona odwzajemniła spojrzenie. Oboje wybuchnęli śmiechem.

-Tutaj nikt nie zaglądał przez wieki –stwierdził, podchodząc bliżej do jednej półki i wycierając kurz z najbliższej książki.

-Owszem, to jest nieużywana komnata. Sama widzisz, co tu się dzieje –mruknął, oglądając cały aż siwy z nadmiaru kurzu pokój.

-Jak ją odkryłeś?

-Zupełnie przypadkiem. Myślę, że nikt o niej nie wie. Kiedy śmierciożercy chodzili na narady, zacząłem spacerować po tej pustej fortecy i odkrywać nowe zakamarki.

-I odkryłeś tę komnatę?

On jedynie pokiwał głową i zamyślony lekko się uśmiechnął.

-Ale skąd znałeś kod? Przecież widziałam, że żeby drzwi się otworzyły, musiałeś dotykać różdżką poszczególnych kwadratów.

-Tak –pokiwał głową. –Tych wrót strzeże kod. Jednak pewnie nie zwróciłaś uwagę na zagadkę, wyskrobaną na murze naprzeciwko tych komnat.

-Nie… -szepnęła, lekko zawstydzona i… zachwycona. Chłopak naprawdę ją zadziwiał.

-Wystarczyło rozwiązać zagadkę. Proste –wzruszył ramionami, jakby to była błahostka. Nie wiedział jednak, jaki podziw wzbudza w dziewczynie. Oparł się o sofę, spoglądając kątem oka na Hermionę.

Dziewczyna zachwycona ilością książek, właśnie przeglądała jedną, gładząc opuszkami palców jej okładkę. Oparła się o półkę, kiedy nagle szafka pełna powieści obróciła się.

-Draco, Draco! –zawołała –Tu jest jakiś tunel.

-Brawo, waleczna Gryfonko, odnalazłaś tajemne przejście.

Dziewczyna lekko się zdziwiła. Zauważyła okrągły tunel. Weszła do niego powolnym krokiem, rozglądając sę.  W tej chwili żyła tylko swoim odkryciem. Już niedługo będzie wolna…

-Zawarłem pakt z olbrzymami. Będą jutro podczas ataku po naszej stronie –odparł Lucjusz, na co Voldemort tylko się uśmiechnął.

-Dobrze, dobrze, Lucjuszu. Wiedziałem, że do tej misji idealnie będziesz się nadawał–wygiął kąciki ust w formie uśmiechu, po czym zwrócił się do Snape’a. -Severusie, co z trollami? Podejmą się jutro walki?

-Z wielką przyjemnością będą walczyć przy twoim boku –odparł Severus, pochylając głowę.

Voldemort ponownie zaśmiał się. Wszystko szło po jego planie; Hermiona była w jego szeregach, podobnie jak setki innych żywych stworzeń, gotowych walczyć na jego wezwanie.

-Taaak, to dobrze –odparł. –Gratuluję, Severusie.

Część śmierciożerców spojrzała  na niego z nienawiścią na bruneta. Chcieli być pupilkami Voldemorta, jednak  często ryzykując nawet życiem za niego, nie zdobyli jego przychylności.

-Osłabimy ich na początku akromantulami, naszych ludzi poślemy na końcu, by dobili resztę wrogów.  W ten sposób będziemy mieli mniejsze straty.

-Co z Hermioną Granger, panie? –wtrącił Lucjusz.

-Ona wejdzie razem z nami. Wystarczy jeden czar rzucony z jej różdżki, by wszyscy stracili życie. Jej moce… czuję je - powiedział cicho. - Jednak wy też musicie się zabawić, prawda? – Wszyscy śmierciożercy się zaśmiali.- Severusie –zwrócił się znowu do swojego sługi. –Pójdź po pannę Granger, przyprowadź ją do mnie. Musi poznać naszą taktykę, to w końcu od niej zależy nasza wygrana, czyż nie?

Severus starał się zachować kamienną twarz jednak nie wychodziło mu to za dobrze. Hermiony już nie ma w fortecy… jak zareaguje Czarny Pan?

Bez żadnego słowa wyszedł z komnaty i oparł się o ścianę. Nie ma sensu, by szedł do pustych komnat Gryfonki. Był też pewny, że Voldemort nie sprawdzi jego myśli. Jednak martwił się, o Hermionę, o Dracona, o to, jak sobie poradzą…

Pełen strasznych myśli odczekał kilka minut i powrócił do komnat swojego pana.

-Panie – ukłonił się, najniżej jak  mógł. Nie zobaczył więc uśmieszku Czarnego Pana, który świadczył o dobrym humorze. Nie wiedział jednak, że ów uśmiech zniknie szybciej, niż by ogień zgasł przez dmuchnięcie –nie mam jej… nie ma HermionyGranger…

Starał się nie patrzeć na Voldemorta. Miał rację; tego wzroku nie pozbyłby się z głowy przez długi czas. Czekał na jakiś ruch Czarnego Pana, on jednak wpatrywał się cicho w zgromadzonych tu zebranych. Czarne chmury zaczęły się zbierać nad fortecą. Niczego dobrego to nie zwiastowało…