rozdział 14. Teraz i na zawsze

Przyznawać się, kto tęsknił? :>

Zapadła cisza. Na twarzach śmierciożerców malowało się zdziwienie i przerażenie. Już nazajutrz miała się odbyć ostateczna bitwa, bitwa o Hogwart. Bitwa o świat czarodziejski. Z Granger byli niezwyciężeni, a tymczasem ona zniknęła. Choć cała sytuacja zdawała się być nieco dziwna, to w oczach śmierciożerców inaczej wyglądała. Zdawało się, że wszystkie plany, jakie dotychczas zdołali ustalić, legły w gruzach.

-Powtórz Severusie – rozkazał Czarny Pan, nie zaszczycając Snape’a spojrzeniem. Wpatrywał się z zainteresowaniem kolejno w jego sługusów. Wiedzieli, że Voldemort jest wściekły; jego klatka piersiowa unosiła się i gwałtownie opadała. Niestety głębokie wdechy nie uspokoiły go.

-Nie ma jej w komnatach, panie – powtórzył zgodnie z rozkazem Severus, ponownie się kłaniając.

-A więc gdzie jest? Przecież nie jest niemożliwe, żeby wyszła sama na spacer –warknął Voldemort. Był coraz bardziej wściekły i za żadne skarby nie potrafił się uspokoić. Jednak na napięte nerwy nic nie pomagało tak skutecznie, jak dobre Crucio. Ostatecznie będzie musiał skorzystać z tej opcji. –Ostatni raz w jej komnatach byłem trzy dni temu. Wychodząc z jej więzienia, zabezpieczyłem jej drzwi zaklęciem. Nie ma mowy, by wyszła z pomieszczenia bez wiedzy osób trzecich, Severusie.

-Ale, panie…

-Milcz! –krzyknął głośno, uderzając pięścią w stół. Śmierciożercy, zebrani na naradzie, podskoczyli. Nie widzieli jeszcze takiego wściekłego Voldemorta. –Hasło znaliśmy tylko my dwaj, Severusie. A jestem tego świadomy, że często odwiedzałeś pannę Granger w jej komnatach. Czy naprawdę zabezpieczenie tych drzwi było aż takim wysiłkiem? – warknął przez zaciśnięte zęby.

-Zawsze po wyjściu zakładałem zaklęcie na wrota. To niemożliwe, żeby Granger uciekła z mojej winy –powiedział wysokim tonem Snape.

-A jednak uciekła. Skoro to nie ty stoisz za tym przestępstwem, to kto? Kto wypuścił Granger, Severusie?

-Nie wiem tego –skłamał, starając się nie rzucać oczami na wszystkie strony. –Możesz być jednak pewny, panie, że to nie ja za tym stoję. –Owszem, nie ja, pomyślał Snape, tylko mój chrześniak z mojego rozkazu!

-Zaufałem Ci, Severusie. Wykorzystałeś to –warknął. –Powiedz mi w takim razie, w jaki sposób dziewczyna wydobyła się z fortecy? Przecież wiadomo, że nikt się z niej nie wydostanie bez mojej wiedzy.

-Owszem, to prawda. Więc może ona się stąd nie wydostała? Może się ukrywa, gdzieś tutaj? –zasugerował, mając nadzieję na uspokojenie Voldemorta.

-Czy ktoś wie, gdzie się znajduje Granger?! –krzyknął Voldemort, a jego głos rozniósł się echem po wielkiej sali. Znajdował się w niej tylko ogromny stół, dziesiątki krzeseł i parę kolumn. Czarnemu Panu odpowiedziała cisza. –Jeśli się okaże, że ktokolwiek z was miał czelność pomóc jej w ucieczce…  srogo tego pożałujecie. Moja moc jest potężna, nie oszczędzę nikogo. Wiecie, do czego jestem zdolny–syknął, spoglądając po kolei na swoich sługusów. Nagle kiwnął głową do śmierciożerców, którzy usiedli najdalej od niego, prawie na samym końcu stołu i rzekł:

-Jazda szukać Granger. Ona ma się znaleźć –syknął. Trzej śmierciożercy gwałtownie wstali. –Jeśli jej nie znajdziecie, będzie to oznaczało jedno: uciekła.

-Co wtedy uczynimy, panie? –zapytał cicho Snape. Czarny Pan odczekał, aż głośne kroki sługusów ucichną za drzwiami, po czym powiedział:

-Nora była pod pełną obserwacją. Wiemy, że to nie zdrajcy krwi ją uwolnili.

-Ale jak mogliby to zrobić? –zapytał ktoś z oddali. –Główne drzwi są na tyle chronione, że nikt bez Mrocznego Znaku przez nie nie przejdzie.

-Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Jednak wiem jedno: jeśli Granger się nie odnajdzie, zaatakujemy Norę.

Severus zbladł. Musi ich powiadomić! Oni muszę się przygotować! Atak może nastąpić za kilka godzin. Jeśli będą nieprzygotowani, to nie mają szans na przeżycie. Voldemort będzie rozwścieczony, nie będzie oszczędzał nikogo!

-Jak mówiłem, zawiodłeś mnie, Severusie – powiedział już nieco ciszej Czarny Pan, unosząc w górę różdżkę. Popatrzył mu chwilę w oczy, a Snape już wiedział, co się stanie. – Crucio.

Ciało Snape'a przeszyła fala niewyobrażalnego bólu. Starając się przeżyć każdą kolejną sekundę, błagał w myślach, by to się skończyło. Powoli jednak przestał reagować na ból; nie był świadomy tego, co się wokoło dzieje. Wszystkie głosy powoli stawały się cichsze, a jego powieki wolno opadły.

Hermiona i Draco wyszli z ciemnego tunelu, gasząc jednocześnie swoje różdżki. Były one przez pewien czas jedynym źródłem światła. Poczuła, jak niewidzialne kajdany opadają z jej rąk. Wnet doznała niewyobrażalną ulgę i bezpieczeństwo.

-Jesteś wolna – stwierdził Draco, lekko się uśmiechając. Hermiona uklęknęła, po czym wzięła troszkę ziemi w swoje zgrabne palce.

-Nie było mnie zaledwie kilka dni, a tak się stęskniłam za przyrodą. –Obdarzyła go nieśmiałym uśmiechem– Dziękuję ci, Draco.

Blondyn nic nie odpowiedział. Wpatrywał się w dziewczynę, która właśnie otrzepywała dłonie z resztek gleby. Był szczęśliwy, że Hermiona uciekła z fortecy. Z drugiej strony jednak dobijała go świadomość, że nic już nie będzie takie jak dawniej. Voldemort będzie wyładowywał swoją złość na innych. Nadciągają nieprzyjemne miesiące.

Nagle, poczuł przypływ wdzięczności do Severusa. Gdyby nie on, Draco nie pomyślałby nawet o wstąpieniu do Zakonu Feniksa, a jego życie potoczyłoby się inaczej.

-Gdyby nie ty, ja dalej tkwiłabym w fortecy niczym więzień. To było cudowne z twojej strony, że mi pomogłeś – powiedziała nagle Hermiona, jednocześnie wyrywając chłopaka z rozmyślań. Lekko się wzdrygnął.

-Chciałem ci pomóc. Wiem, co to znaczy być wśród śmierciożerców. Prowadzę takie życie od roku –wzruszył ramionami i odwrócił się tyłem do dziewczyny. Choć potrafił ukrywać swoje emocje, to teraz nie chciał ukrywać swojego smutku. Miał już dość tej beznadziejnej maski obojętności. Cicho westchnął, chowając ręce do kieszeni.

-To musiały być ciężkie chwile dla ciebie. – Hermiona myślała, że chłopak potrzebuje chwili spokoju, więc podeszła do dużego kamienia leżącego nieopodal i siedząc na nim w ciszy, zaczęła obserwować liście drzew. Chciała mu dać parę minut na osobności, by wszystko przemyślał.  Draco jednak odezwał się szybciej, niż sądziła.

-Gdyby nie Voldemort, moje życie wyglądałoby jak u prostego, beztroskiego dziecka. Tymczasem muszę dbać o każdy kolejny dzień w obawie o moją śmierć.

-Rozumiem –odparła automatycznie.

-Nic nie rozumiesz –odwrócił się do niej i spojrzał na jej smutną twarz. –Moje życie to koszmar. Moja matka nie żyje, ojciec ze mną nie rozmawia, pozostali moi znajomi z Hogwartu są pupilkami Czarnego Pana. Pozostał mi jedynie Snape, który jest wiernym sługą Voldemorta i nie ma dla mnie za dużo czasu. Jednak wiesz co? Odkryłem ostatnio zaletę twojego pobytu w Fortecy.

-Naprawdę?

-Tak. Zobaczyłaś, że nie jestem takim złym człowiekiem. Nie patrzysz na mnie ze wstrętem i chęcią mordu, prawda?

-No cóż… zawsze patrzyłam na ciebie jak na gada, a nie jak na człowieka –uśmiechnęła się. Musiała go obdarzyć tym uśmiechem, po to, by dodać mu otuchy.

-No właśnie – widząc radosną twarz dziewczyny, na jego twarz wstąpił lekki uśmiech.

-Ale nie sądzisz, że miałam powody, by myśleć w taki sposób o tobie? Draco, naprawdę nie potrafię zapomnieć o naszej wspólnej przeszłości. Musisz zrozumieć moją postawę.

Draco pokiwał głową i patrzył na nią w ciszy.

-Musimy już iść –powiedział cicho. –Voldemort może się szybko dowiedzieć o twojej nieobecności. W każdej chwili może rozpocząć poszukiwania.

-Zabierzesz mnie do Nory?

Spojrzał na nią zdziwiony. Mógł przewidzieć, że dziewczyna będzie chciała wrócić do bliskich. Nie zapomniał, że jej rodzice byli po dziś dzień na utrzymaniu pani Weasley. Hermiona patrzyła na zamyślonego Dracona wiedząc, że usłyszy coś, co z pewnością jej się nie spodoba.  Jego smutna mina wiele zdradzała.

-Draco? –szturchnęła go lekko.

-Nie mogę. Śmierciożercy stale obserwują Norę. Będziesz tam niebezpieczna, a przy okazji narazisz życie swoich przyjaciół – powiedział z wyraźnym smutkiem.

-Jak to „obserwują”? –zapytała z wyrzutem, gwałtownie wstając. Zapomniała o swojej radości, w tej chwili żyła tylko nadzieją. Nadzieją na powrót i na normalne życie.

-Śmierciożercy nie są głupi. Sądzą, że po przyjęciu Mrocznego Znaku możesz się wymknąć z fortecy i powiedzieć o wszystkich wszelkich planach zakonowi. Voldemort prowadzi z nim ciągłą wojnę, a gdybyś ty przychodziła do nory i zdradzała wszystkie plany,  możliwe, że by przegrali.

-Dlaczego od razu „przegrali”?

-Granger, pomyśl. Znając taktykę Czarnego pana, mogliby przygotować różne pułapki na niego. Myślę, że wiesz, o co mi chodzi.

-Chyba tak –pokiwała głową. –Przygotowując pułapki na nieprzygotowanych sługusów, moglibyśmy ich zaskoczyć i mieliby więcej ofiar niż Voldemort przewidywał. A jeśli ich armia gwałtownie by się zmniejszyła, to ich szanse na wygraną również.

-Właśnie –pokiwał głową Draco. Posłał w jej stronę uśmiech, który zapewne miał dodawać jej otuchy.

-A dlaczego Voldemort nie wyrył mi na przedramieniu Mrocznego Znaku?

-Dobre pytanie –stwierdził Draco. –Mam jednak pewne podejrzenia. Mówiłem ci już, że śmierciożercy z Mrocznym Znakiem mogą wychodzić przez główną bramę bez wiedzy osób trzecich, prawda? Ty także mogłabyś to robić. Mogłabyś wtedy przenieść się Nory i zdradzić całą taktykę Voldemorta, o której byłabyś poinformowana, gdybyś nie uciekła z Fortecy.

-Czekaj, czekaj –rzekła nagle dziewczyna. –Przecież mówiłeś, że Nora jest pod stałą obserwacją. Już nic nie rozumiem…

-Pod PRAWIE stałą obserwacją –podkreślił Draco. –W nocy nikt Nory nie pilnuje.

-Czyli jest jeszcze szansa, że spotkam Rona, Harry'ego, rodziców i pozostałych Weasleyów? –zapytała z nadzieją. Draco pokiwał głową. Jednak coś nie dawało mu spokoju; dziewczyna widocznie tęskniła za Ronem. Zrobił się smutny na wieść, że może coś do niego czuć. To jedna z niewielu osób, która go nie odrzucała, więc nie  chciałby jej stracić.

- Więc Zakon Feniksa zbiera się w nocy, tak?

-Tak, ale niestety zebrania nie odbywają się w Norze. To byłoby duże ryzyko.

-Jeszcze nikt was nie nakrył, jak wymykacie się w nocy? Przecież zawsze śmierciożercy mogliby pozostać gdzieś w cieniu bez waszej wiedzy – powiedziała Hermiona.

-Wysyłali kozła ofiarnego na zwiady – podniósł kąciki ust, próbując się uśmiechnąć. –Czyli zazwyczaj mnie. I odpowiadając na twoje kolejne pytanie,  wyznaczali mnie, bo wiedzieli, że znam kryjówki wszystkich sługusów wokół Nory.

-A gdyby śmierciożercy jednak by byli i gdyby cię zauważyli? To co wtedy? Przecież wychodząc głównymi drzwiami z Nory, wystawiałeś się na pożarcie.

Draco uśmiechnął się pewny siebie. Podniósł głowę i odpowiedział.

-Istnieje taka rzecz jak peleryna niewidka.

Hermiona zdusiła w sobie okrzyk zdumienia. Harry, wieczny wróg Dracona, nagle oddaje mu pelerynę niewidkę! Szatynka  wiedziała, jak ta rzecz jest ważna dla bruneta; dlatego nie sądziła, że pożyczy ją komuś takiemu jak Draco nawet na chwilę, nawet na potrzeby zakonu.

-Chodźmy już, wiem, gdzie możesz się zatrzymać.

-Chodźmy – powtórzyła Hermiona i podążyła za Draconem, lekko drżąc z zimna. Od czterech dni była w tym samym ubraniu; lekkie spodnie, zwykła bluzka i cienki sweterek. A teraz, zbliżał się wieczór. Chłodny wieczór.

Spojrzała na przystojną twarz chłopaka. Wiecznie opanowany arystokrata z kamienną twarzą. Miał cudowne kości policzkowe i stalowoszare oczy. Był bardzo skupiony na swojej pracy, więc nie zauważył spojrzenia dziewczyny. Znów się uśmiechnęła. Nie mogła inaczej. Poczuła sympatię do chłopaka i ucieszyła się, że to on zwraca jej wolność. Po chwili znów zadrżała.

-Zimno ci? –zapytał chłopak, nie zwalniając kroku. Przed nimi rosły gęste zarośla, więc Draco wyjął różdżkę i za pomocą zaklęć rozcinał krzaki.

-Trochę –odparła Hermiona, podbiegając do chłopaka. Nie chciała zostać w tyle. Blondyn na chwilę się zatrzymał, a gdy dziewczyna znalazła się obok niego, objął ją ramieniem. Uśmiechnęła się do niego wdzięcznie. –Gdzie mnie prowadzisz?

-Niedaleko jest mały domek, w którym czasami przesiaduję. To będzie twoje schronienie przez najbliższy czas.

Przez długi i ciężki czas. Myśli, które przechodziły przez umysł gryfonki, wcale nie były kojące. Jednak musiała przetrwać. Dla znajomych, przyjaciół i rodziny. A szczególnie dla Dracona, by nigdy nie pozostał sam. Musi ich wspierać. Teraz i na zawsze.

Dzięki za komentarze!