Rozdział 16. Chwila niewinności

Posuwamy się z fabułą na przód, a Draco zaczyna czuć miętę do naszej niewinnej Gryfonki, która widocznie przyjmuje jego zaloty. A z resztą... zobaczcie sami!

Dwa kolory - czysta biel i mocna czerń - doskonale ze sobą kontrastowały.

Severus uważnie słuchał swojego rozmówcy, lekko kiwając głową, nie będąc świadomym tego, że ktoś ich podsłuchuje. Chłopak nie zauważył ani twarzy tajemniczego rozmówcy mistrza eliksirów, ani koloru włosów, ponieważ osoba miała założony ogromny kaptur, zakrywający całą jej głowę. Draco postanowił nie czekać, tylko przystąpić do działania.

Starał się jak najciszej przejść parę kroków w bok, by zwiększyć szansę na zauważenie twarzy tajemniczego P. Nie słyszał swoich kroków, gdy stąpał po suchych liściach, czy po zaschniętych gałązkach. Nie słyszał też swoich myśli; cała jego uwaga była maksymalnie skupiona na postaci rozmawiającej ze Snape`em. Nagle się zatrzymał. Postać w białym kapturze odwróciła się, jednocześnie ujawniając swoją twarz. Blondyn wstrzymał na chwilę oddech. Dumbledore…

Kilka dni przed zakończeniem roku zaginął, przepadł, jak kamień w wodę, a teraz pojawia się jak gdyby nigdy nic. Czyżby to znaczyło, że się ukrywał? I dlaczego do cholery podpisywał się jako P? Draco nie mógł powstrzymać tysiąca myśli, które zaczęły krążyć w jego głowie w ułamku sekundy.

- Powiedz mi najpierw – Albus zwrócił się do Snape’a – co z panną Granger? Czy wszystko z nią w porządku?

- Draco się nią opiekuje. Jest w dobrych rękach.

- Śmierciożercy rozpoczęli poszukiwania dziewczyny?

Severus pokiwał głową, a Dumbledore zaniepokoił się.

- Hermiona na razie jest bezpieczna. – zaczął przekonywać Snape - Śmierciożercy kierują się w przeciwną stronę. Albusie, siły Voldemorta są w tej chwili osłabione, powinniśmy niedługo zaatakować.

- To jeszcze nie ta chwila. Może i Voldemort jest osłabiony, ale my także nie jesteśmy wystarczająco silni. Jaką przybraliście taktykę na nadchodzący atak? Ustaliliście cokolwiek? Powinniśmy podchodzić do całej sprawy z rozmysłem, Severusie. Mimo tej przewagi, którą udało nam się uzyskać, nie możemy pozwolić sobie na przywilej odpoczynku.

- Czarny Pan na początku puści Trolle i Olbrzymy. Zwykłe zaklęcia ich nie pokonają, ale eliksir żywej śmierci owszem.

- Kto zajmie się jego przygotowaniem?

- Och, a jak sądzisz Dumbledore? Z tego co mi wiadomo w Zakonie obecnie przebywa tylko jeden mistrz eliksirów. – Powiedział ze złośliwym uśmieszkiem Snape. Po chwili dodał już swoim zwyczajowym tonem, jednak z nutką niewyczuwalnej dotąd emocji… – Z małą pomocą panny Ginewry.

Dumbledore zacmokał i mimo powagi sytuacji, pozwolił sobie na szeroki uśmiech. Snape jednak nie wydawał się zbity z tropu.

- Albusie, twoja wyobraźnia czasami przekracza wszelkie granice, wiesz?

- Oh, ależ ja znam swoje granice! O to się nie martw.

Snape zacisnął usta w wąską kreskę, jak miała to w zwyczaju robić McGonagall.

- Nieważne – mruknął – Opracowaliśmy dość… skuteczny plan, jak mniemam. Choć jego wykonanie będzie bardzo trudne. Chcemy zwabić Voldemorta w ustronne miejsce, gdzie stoczy z Potterem ostateczną walkę.

- Czarny Pan nie pójdzie nigdzie bez strażników.

- Być może, ale wkraczam tutaj ja. Harry ukryje się w dolinie Godryka, ja tymczasem, przekażę tę wiadomość potajemnie Voldemortowi. Przecież to jest jasne, że przeteleportuje się tam, by odbyć ostateczną bitwę.

- Taak – mruknął Albus – Myślę, że da się to zrobić. Kawał dobrej roboty, Severusie. Jestem dobrej myśli. – Chwilę się zamyślił, po czym znów zaczął mówić - Strach to nieodłączny element mojego życia. Teraz także się boję. Mimo tego strachu i niebezpieczeństwa, jakie wynikają z wojny, przybędę na spotkanie Feniksa.

- Wydaje mi się, że już o tym rozmawialiśmy. – odparł Snape – Wystawisz się wtedy tym hienom na pożarcie. Nie możesz tego zrobić.

- A ja już chyba ci wspominałem o twoim słownictwie w stosunku do naszych przyjaciół z Zakonu, prawda?

- Przyjaciele – prychnął Snape. Dumbledore westchnął.

- Muszę to zrobić. Już czas, by się ujawnić. Czas, zacząć z wami współpracę. Nie mogę się ukrywać.

- Uparty jak osioł, co? W porządku, niech będzie. Zwołam zebranie. Żebyśmy tylko tego nie żałowali.

- Wiesz, gdzie mnie szukać – odparł w odpowiedzi starszy czarodziej i odwrócił się w stronę, z której przybył. Zaczął iść przed siebie, póki mgła w lesie całkowicie nie zasłoniła jego ciała.  Po krótkiej chwili Severus również ruszył się z miejsca, po kilku krokach znikając z cichym trzaskiem.

Draco jeszcze przez chwilę wpatrywał się oniemiały w miejsce, gdzie zniknęli, próbując znaleźć odpowiedzi na tak nagle pojawiające się pytania. Dlaczego Dumbledore się ukrywał? Dlaczego jedyną osobą, która o tym wiedziała był Snape? Jakie, aż tak ważne wydarzenie zmusiło jedynego czarodzieja, którego boi się Voldemort do zniknięcia, niczym tchórz, bez znaku życia?

Wiedział, że tej nocy również nie zmruży oka.

***

Harry z Ronem grali w magiczne szachy, nie zważając na głośne krzyki pani Molly. Kobieta denerwowała się wieczorem. Znów miały się odbyć kolejne spotkania Zakonu.

Atmosfera w domu była napełniona stresem i nikt się nie dziwił, dlaczego. To były ostatnie tygodnie przed bitwą, czas leciał niemiłosiernie szybko. Mimo, że młodzi Weasleyowie starali się, by cichy dom znów zabrzmiał radosnymi śmiechami, to każdy dalej chodził smutny, załamany i przygnębiony. Wojna jednak wyryła piętno w psychikach tych ludzi.

- Wiesz – zaczął Ron –Pamiętasz, jak kiedyś myślałeś o wznowieniu działalności Gwardii Dumbledora? Skoro nie chcą nas w zakonie, to dlaczego my nie możemy stworzyć oddzielnego zgrupowania?

Harry tylko spojrzał na niego z przymrużonymi oczami.

- Nie wierzę, że to mówisz.

- Dużo nad tym myślałem – przyznał szczerze, nerwowo przygryzając wargę.

- I nareszcie mówisz coś z sensem! Myślałem, że nie dożyję tego dnia. – Harry nie mógł podarować sobie odrobiny kpiny. Ronald zignorował to, nie spuszczając wzroku z chłopaka.

- To jak?

- Dzisiaj wieczorem pierwsze spotkanie.

- Ale dzisiaj zbiera się Zakon i myślałem, że trochę… podsłuchamy – dodał ciszej.

- No właśnie. To będzie pracowity wieczór.

***

Draco siedział na sofie, ukradkiem spoglądając na Hermionę. Ona natomiast tępo wpatrywała się w palenisko.

- O czym myślisz? – wymruczał, nieco się do niej przybliżając.

- Myślę o Averym. On nie żyje, a jego ciało leży w jakimś… korytarzyku – powiedziała smutno – Myślę, że powinniśmy coś zrobić.

- Zajmę się tym.

- W to nie wątpię. Ale jak? I kiedy?

- Słuchaj, Hermiono. Nie wiem jak i nie wiem kiedy. Ale obiecuję, że się tym zajmę.

Dziewczyna cicho westchnęła i nieświadomie przybliżyła się do chłopaka.

- Wyjdźmy stąd. Na parę minut.

- No nie wiem… - odparł nieśmiało – Wiesz, że to niebezpieczne?

- Bardziej niebezpieczne jest to, że siedzę tutaj bezczynnie jak kwoka, bez dostępu do świeżego powietrza. Ubieraj się!

- Kobiety… - parsknął Draco, jednak bez żadnego słowa sprzeciwu po chwili stanął w drzwiach, obserwując radosną Herminę, wybiegającą na polanę. Liście powoli opadały z drzew tworząc kolorowy dywan. Aż miło było popatrzeć na tyle radości, szczęścia w tych wojennych czasach. Brązowowłosa podbiegła do blondyna, złapała go za rękę i biegnąc przed siebie pociągnęła go za sobą.

- No chodź! – krzyknęła, nie puszczając chłopaka, a ten potykając się o wystający korzeń potknął się, prawie tracąc równowagę. Hermiona skwitowała to śmiechem, chodź musiała mu przyznać, że nawet potykać się potrafi z gracją.

- Już po tobie – wysyczał groźnie, choć tak naprawdę próbował ukryć uśmiech, który wtargnął mu na usta. Dziewczyna zaczęła uciekać, przydeptując liście, mijając drzewa i radośnie się śmiejąc. Chłopak biegł za nią, a jako, że miał dłuższe nogi, prędko ją dogonił i złapał wokół ramion. NIechcący, zupełnie przypadkowo oboje się przewrócili. Oboje próbowali zamaskować śmiech. Wszystko wydawało im się takie wesołe, szczęśliwe i radosne.

- I co teraz? – zapytał Draco z wysoko podniesionymi brwiami do dziewczyny leżącej pod nim.

- Mamy kłopot.

-„Mamy kłopot”? – zaczął ją przedrzeźniać – To ty masz kłopot, nie ja, złotko.

- Ale da się go rozwiązać, prawda? – zapytała niewinnie.

Blondyn zaczął udawać, że pilnie nad czymś rozmyśla, a Hermiona głośno parsknęła.

- Nie udawaj, że myślisz. I tak ci się to nie udaje.

- No i teraz jestem naprawdę zły. Twoje kłopoty powiększyły się dwukrotnie.

Hermiona czuła, jak wszystko w niej pulsuje. Cała drżała. Miała wrażenie, że blondyn przekazuje jej całą swoją radość i pozytywną energię. Dlaczego dopiero teraz zobaczyła jego dobrą stronę? Nie potrafiła odpędzić od siebie myśli, że to może być coś więcej niż zwykłe koleżeństwo, czy nawet przyjaźń. Nie potrafiła opanować swojego oddechu, a on najwidoczniej czuł to samo. Zamknął oczy i powoli zaczął się do niej przybliżać…

Wszystko potoczyło się zbyt szybko. Jakieś przytłumione krzyki, przekleństwa i cichy trzask łamanych gałęzi. Hermiona z Draconem oderwali się od siebie przerażeni, chowając się jednocześnie za drzewem. Obserwowali drzwi do domku, przy których stały dwie postacie, odziane w czarne szaty. Powolnymi ruchami zdejmowali zaklęcia ochronne. Hermiona wolałaby nie myśleć, co by się stało, gdyby jednak zostali w domu. Nagle poczuła rękę na swoim ramieniu i cichy szept przy uchu.

- Musimy uciekać.