Rozdział 3. Spotkanie o śmierć i życie

Nie spodziewaliście się mnie tak wcześnie, co? ;> W każdym razie - życzę miłej lektury i proszę o komentarze!

Łkała głośno, pozwalając ciepłym łzom na wędrówkę po czerwonym policzku, które kapały na podłogę powoli tworząc malutką kałużę. Siedziała tak już kolejną minutę, nie mogąc się uspokoić. Myślała, że płacz ukoi jej ból wewnętrzny, jednak grubo się pomyliła.

Nagle dziwna energia ogarnęła jej ciało. Wiedziała, że chce walczyć i że się nie podda. Powiedziała sobie w myślach, że jest odważną Hermioną Granger i żadne tortury jej nie złamią. Wytarła rękawem policzki, mokre od łez i wstała, chodząc po pokoju we wszystkie strony, intensywnie rozmyślając nad planem Voldemorta.

Jestem zdolną dziewczyną. Mam wykute wszystkie zaklęcia, ale przecież nie mam nadzwyczajnych mocy! Może Voldemort myśli, że zwabi Harrego w pułapkę dzięki mnie? Ale z drugiej strony, skąd Harry może wiedzieć o tym, gdzie ja jestem…

Jej rozmyślania przerwało wtargnięcie kogoś do komnaty. Lord Voldemort poruszał się z taką gracją, że wyglądało to jakby płynął w powietrzu. Jego czarne i długie szaty ciągnęły się za nim. Wyjął swoimi długimi, bladymi palcami różdżkę i posłużył się nią, by zapalić ogień w kominku. Hermiona dalej się trzęsła, ale już nie z zimna, tylko ze strachu. Podszedł do niej, a ona patrzyła na niego niewinnymi oczami, nie wiedząc, co będzie dalej. Wyciągnął ku niej palec wskazujący zakończony długim, ostrym paznokciem i pogłaskał ją po policzku.

- Rzucałaś kiedyś zaklęcie niewybaczalne?

Pokręciła głową.

- Nie? Wiedziałem, że Hogwart was niczego nie nauczy. Taka młoda… taka piękna… i taka niedoświadczona… – schylił się ku niej i szepnął - ale my to zmienimy.

Niewinność Hermiony zamieniła się w nienawiść. Jej spojrzenie w tej chwili było tak ogniste, że nawet Draco nigdy takiego na sobie nie doświadczył.

- Czego chcesz? –warknęła, patrząc mu w oczy.

Nawet nie zauważyła, że Czarny Pan oglądał jej wspomnienia. Robił to tak delikatnie, że nic nie poczuła.

- Chcesz wiedzieć zatem, gdzie są twoi rodzice? – syknął – Są tutaj, zdrowi i bezpieczni… na razie.

- Mogę się z nimi zobaczyć?

Voldemort zaśmiał się okrutnie.

- Zaraz ich zobaczysz. Chcesz dostać nową różdżkę?

To było dosyć dziwne. Hermiona była jego niewolnicą, a takie osoby jak ona, dostawały zazwyczaj tylko kromkę chleba na obiad i śmierdzące cele, nie marząc nawet o różdżce!

Brązowowłosa kiwnęła głową.

-Dostaniesz ją, ale pod jednym warunkiem. Chodź za mną.

Wyprowadził ją z komnaty. Hermiona, po odejściu Severusa próbowała otworzyć drzwi, ale gdy tylko się do nich zbliżała, czuła piekące ciepło, a jej dłoń do teraz pokryta jest paskudnymi bąblami po bliskim spotkaniu z rozżarzoną klamką. Wrota musiały być strzeżone jakimś poważnym zaklęciem.

Teraz zastanawiała się, gdzie Voldemort ją prowadzi. Może na spotkanie z rodzicami? A może dostanie różdżkę? Była bardzo przerażona, ale nie dawała po sobie tego poznać.

Wreszcie dotarli do wielkich, czarnych drzwi zdobionymi złotymi frędzlami. Voldemort rzucił na nie zaklęcie, a te otworzyły się z wielkim hukiem, uderzając o ścianę.

To się nazywa wejście - pomyślała Hermiona.

Weszła za Czarnym Panem do ogromnej, zaokrąglonej Sali, w której znajdowali się chyba wszyscy Śmierciożercy, którzy stali po obu stronach pomieszczenia, tworząc długi tunel. Każdy, po kolei kłaniał się tak nisko, że nosem dotykali prawie kolan. Nareszcie przystanęli na podwyższeniu.

***

Draco stał, podobnie jak setka śmierciożerców w ogromnej Sali. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i wkroczył przez nie Voldemort razem z … Granger. Blondyn mimo swoich podejrzeń, że to właśnie ona jest więziona w tej fortecy, stał zaskoczony. Szła za Czarnym Panem wyprostowana, próbując udawać odważną, co niestety nie wychodziło jej za dobrze. Był tak zaskoczony całą tą sytuacją, że niemalże zapomniał o ukłonie dla Voldemorta. Schylił się nie spuszczając wzroku z Hermiony. Wreszcie doszli do podwyższenia.

***

- Masz niezwykłą moc, Gryfonko – rozbrzmiał Voldemort – Chcemy, byś przyłączyła się do nas.

Hermiona poczuła w sobie przepływ siły.

- Nigdy! –krzyknęła – Nigdy się do was nie przyłączę!

Wszyscy Śmierciożercy się zaśmiali.

- Och, nie chcę Ci rozkazywać, waleczna Gryfonko, ale radzę Ci, byś przyjęła moją propozycję.

- Dlaczego tego chcesz?

- Jak mówiłem masz bardzo niezwykłą moc. Chcę cię mieć po swojej stronie.

- Co, jeśli nie przyjmę twojej oferty?

Czarny Pan zaśmiał się.

- Słyszałem, żeś odważna. Plotki czasami okazują się prawdą.

Hermiona patrzyła na niego wyczekująco.

- Pytasz się co będzie, jeśli nie przyjmiesz mojej oferty? Pamiętaj, że mam twoich rodziców pod kontrolą i zrobię z nimi to, co tylko zechcę.

W oczach Hermiony zagościł strach.

- Zawrzemy układ. Wiem, że nie wierzysz w to, że masz talent, ale udowodnię ci to. Avery, podejdź tu!

Śmierciożerca posłusznie wystąpił z tłumu, kłaniając się swojemu Panu.

- Czekam na rozkaz, Panie.

- Zmierzysz się z Gryfonką – powiedział stanowczo Voldemort. –Jeśli Gryfonka przegra, dołączy do nas za darowanie jej życia. Ale jeśli wygra … przekona się, że nie jest słabą czarownicą. Dostanie w fortecy wszystko, czego zapragnie, oprócz wolności. Wtedy przekona się, że warto do nas dołączyć, bo jesteśmy panami życia i śmierci!

Hermiona patrzyła, jak Avery zbladł. Posłusznie skinął głową, po czym swój wzrok przeniósł na przerażoną brązowowłosą.

- Stańcie od siebie w odległości dziesięciu metrów. Rzućcie na siebie zaklęcie oszałamiające – spojrzał na Hermionę – lub uśmiercające – spojrzał na Avery’ego. - Avery jeszcze nigdy z nikim nie przegrał, więc jest to przeciwnik godny do wystąpienia. Zobaczymy na co cię stać, Granger.

Podał Gryfonce różdżkę. Stanęli od siebie w wyznaczonej odległości. W jednym momencie wykrzyknęli:

- Avada Kedavra!

- Drętwota!

Z ich różdżek wystrzeliły strumienie światła, które w chwili uderzenia złączyły się ze sobą. Zielony promień Avery’ego powoli zaczął słabnąć i zbliżac się w jego stronę, przebijany czerwonym promieniem  Hermiony. Gdy Drętwota prawie dosięgła ciała przeciwnika, dziewczyna odskoczyła w bok i przerwała zaklęcie. Osunęła się na zimną, kamienną podłogę.

- Nie! – krzyknęła – Nie zrobię tego…

- Widzisz już, że masz niezwykły talent. – Zabrał jej różdżkę.

- Nie zrobię tego ...- powtarzała wciąż cichutko.

- Nie przyłączysz się do nas? – zapytał Voldemort, którego cała ta sytuacja zaczęła powoli bawić.

- Nie – powiedziała stanowczo.

- A więc jestem zmuszony to zrobić… Wprowadźcie jeńców! – krzyknął, a dwoje Śmerciożerców otworzyło boczne drzwi, po czym wprowadzili Rose i Grega. Ojciec Hermiony był dziwnie blady i ledwo przytomny. Czyżby stosowali na nim już klątwę Cruciatus?

- Nie róbcie im krzywdy! – krzyknęła Hermiona, wstając na nogi.

- Przyłączysz się do nas? – zapytał ponownie Voldemort – Czy za twoje nieposłuszeństwo mam ukarać twoich rodziców, którzy zawsze przy Tobie byli? Tylko pomyśl, jaki pożytek mieliby z córki, gdyby…

- Nie! – krzyknęła jej matka – Hermiono, nie słuchaj ich! Oni… -chciała dokończyć, lecz Voldemort zaczął na niej tortury.

- Milcz!

Cruciatus był silny, ale krótki. Kobieta leżała na podłodze, cicho jęcząc z bólu. Hermiona kręciła głową, a łzy bezsilności popłynęły po jej policzku.

- Nie rób tego – szepnęła słabym głosem Rose, jednak Hermiona ją usłyszała. Swój wzrok przeniosła na ojca, który dalej był ledwo przytomny i patrzył daleko w kąt.

- Nie mogę… nie mogę tego zrobić – jęknęła. Posłuchała słów matki, jednak chciała zrobić zupełnie co innego. Voldemort ma rację, za jej nieposłuszeństwo zapłacą jej rodzice.

- Pożegnaj się z ojcem – powiedział Voldemort, przenosząc wzrok na bladego Grega – Avada Kedavra!

Klątwa poszybowała w stronę mężczyzny, który runął jak kłoda na ziemię. Umarł i nic już go nie może przywrócić. Hermiona upadła na podłogę nie powtrzymując łez, które obficie kapały na ziemię. Przez nią jej tata, jej kochany ojczulek umarł.