Rozdział 4. Niespodziewany obrót spraw

Już niebawem dojdzie do spotkania Draco i Hermiony ;> Ależ się będzie działo!
Rozdział z dedykacją dla moich przyjaciółek, na których definitywnie mogę polegać. Zapraszam także na bloga, autorstwa Literki, jednej z moich "psiapsiułek" :))
http://please-do-not-leave-quite-yet.blogspot.com/

Osunęła się bezwiednie na podłogę. To nie był ból, jaki jest przy złamaniu ręki lub nogi. Ten ból był wewnętrzy, tak silny, że nie można było go zminimalizować lekarstwem. Łzy kapały z oczu Hermiony na podłogę i zanim zupełnie wzrok od łez jej się rozmazał, zobaczyła coś, co ją bardzo zdziwiło. Jej matka. Zazwyczaj wrażliwa kobieta, teraz stała niewzruszona, otrząśnięta z lekkiego szoku. Patrzyła się na ciało męża, nic nieznaczącym wzrokiem.

- Tato… - szepnęła Hermiona, ukrywając twarz w dłoniach. Załkała jeszcze głośniej, nie mogąc powstrzymać emocji, wydostających się na zewnątrz.

Miała wrażenie,  że na tej Sali znajduje się tylko ona, nikt inny. Panowała tu cisza, przerywana od czasu do czasu szlochem Hermiony, który powoli ustawał. Jej ręce, które dotąd zasłaniały jej czerwoną twarz, opadły bezwiednie na podłogę. Hermiona otworzyła oczy i pomrugała kilka razy, dalej cicho łkając. Ten widok nie tyle co ją zaskoczył, ale przeraził.

Ciało Grega. Ciało jej taty, dotąd martwe i sztywne, teraz zaczęło nabierać ciemnego koloru. Jego jasna skóra zaczęła brązowieć, a przyprószone siwizną włosy, stawały się czarne. W ułamku sekundy jego wygląd zmienił się całkowicie i jedyne co łączyło go ze starym Gregiem, to ubrania.

- Eliksir wielosokowy – szepnęła zszokowana  Hermiona. Prosta, tania sztuczka. Jakiś człowiek wypił eliksir z włosem jej taty, by zmienić się w Grega. Następnie wystarczyło się przebrać w jego ubrania. Miał na sobie zwykłe, brązowe tweedowe spodnie i do tego ciemną koszulę. Jego ulubioną. Tę górną część garderoby kupiła mu Hermiona na jego czterdzieste urodziny. Ubrał się w nią, by przywitać swoją kochaną córeczkę na peronie.

Jej rozmyślania przerwał śmiech śmierciożerców.

- Więc … -zaczął syknięciem Voldemort –To była nauczka dla Ciebie, Gryfonko. Jeśli dalej będziesz nieposłuszna to, co zrobiliśmy  z nim –wskazał na leżącego nieznanego Hermionie mugola – zrobimy z twoim ojcem. Decyzja należy do Ciebie.

- Nigdy! – warknęła.

Niemożliwe, ile Hermiona miała w sobie zawziętości. Lecz teraz, gdy zrozumiała całą sytuację, jej postępowanie znów się zmieniło. Już rozumiała swoją matkę, która nie uroniła żadnej łzy, podczas śmierci męża. Z pewnością wiedziała o podstępie Czarnego Pana. Do Voldemorta i jego sługusów poczuła ponownie czystą nienawiść.

- Masz tydzień na rozmyślania. - powiedział Voldemort, po czym wyszedł. Severus wziął ją za ramię, nie dając nawet okazji na rozmowę z Rose i wyprowadził z Sali do swojej komnaty.

***

- Cześć – przywitał się Harry, uprzednio zapukawszy do drewnianych drzwi Rona. Petunia pozwoliła  Harremu wraz z mężem (który zgodził się na to z wielkim uśmiechem na ustach) na zamieszkanie w Norze. – Co robisz?

- Wspominam – uśmiechnął się lekko. – Niedługo przyjdą wyniki z egzaminów.

- Stresujesz się?

- Odrobinę… – Ronald wzruszył ramionami –Bardziej boję się jednak o Hermionę.

- Coś się stało? – spytał niespokojnie wybraniec.

- Właśnie nic. O to chodzi, że nic się nie stało, Harry! – krzyknął Ron – Żadnej wiadomości od niej, żadnego znaku życia, nic!

- Spokojnie…

- Przepraszam. To wszystko mnie strasznie przytłacza.-Powiedział zrezygnowany zgodnie z prawdą. Nic go tak bardzo nie trapiło jak zaginięcie Hermiony.

- Więc mówisz, że Hermiona nie dała żadnego znaku życia?

- Nie mów tak! To brzmi jakby coś jej się stało! Obiecała wysłać sowę od razu, gdy wróci do domu, a to nie może trwać aż dwa dni!

- Może chciała spędzić czas z rodziną. – Harry się zamyślił, a Ron mógł w tej chwili przyznać mu rację. Podczas powrotu Hermiona nie myślała o niczym innym, niż o spotkaniu z rodzicami.  Może zapomniała wysłać wiadomości?

- Ale i tak się martwię. Żeby chociaż wysłała wiadomość, że żyje, że wszystko z nią dobrze…

***

Severus nalał sobie Whisky do szklanki i rozsiadł się wygodnie w fotelu. Ten dzień był bardzo emocjonujący dla niego, więc postanowił się rozluźnić i odreagować. Dwie godziny planowali atak na Hogwart i nie zrobili nic. Snape był świadomy, że początki zawsze są trudne, ale teraz miał już naprawdę dość. Rozzłościł się dodatkowo, gdy usłyszał pukanie do drzwi.

- Kogo tu niesie? – warknął rozzłoszczony, że ktoś zakłóca jego chwilę spokoju.

Podszedł do wielkich drzwi, szarpnął za klamkę i zobaczył Lucjusza Malfoya, dostojnego mężczyznę z laską w ręku.

- Co Cię do mnie sprowadza, Lucjuszu? –zapytał, nie przesadzając z uprzejmością.

- Sprawdzam co u mojego przyjaciela, przeszkadza Ci to? – zapytał Lucjusz i nie czekając na zaproszenie rozsiadł się w fotelu. Severus nalał alkoholu do drugiej szklanki i poczęstował gościa.

- Jeśli pójdzie dobrze - zaczął Lucjusz – to już we wrześniu zaatakujemy.

- To za dwa miesiące – rzekł spokojnie Severus – Obawiam się, że w tak krótkim czasie nie przygotujemy całej armii do ataku.

- To już nie twoje zadanie, Severusie – odrzekł Lucjusz.

- Owszem, ale zależy mi na zwycięstwie. Wiesz też dobrze, że zajmuję wysoką pozycję w fortecy i jeśli pójdzie coś niezgodnie z planem to ja będę miał problemy.

Lucjusz wzruszył ramionami.

- Nie wierzę w to, że coś się nie uda. Zobaczysz, jeszcze wszystko dopracujemy. Nad czym tak rozmyślasz? – zapytał Lucjusz, widząc nieobecny wzrok swojego rozmówcy.

- Czy wszyscy byli na zebraniu z Voldemortem?

- Wszyscy szanowani śmierciożercy. Co Cię tak niepokoi? – zapytał podejrzliwie Lucjusz.

- A kto w tym nie uczestniczył?

- Głównie dzieci śmierciożerców, którzy nie mają jeszcze mrocznego znaku. Na przykład syn Goyle’a lub mój.

- Wiesz Lucjuszu, gdy wróciłem do komnaty, na podłodze leżał mój wazon… rozbity. – powiedział Severus bardzo obojętnym tonem. W głębi jednak, zależało mu na tym, by się dowiedzieć kto włamał się do jego pokoju. –Jestem pewny, że gdy wychodziłem, wazon był na swoim miejscu, więc…

- Poczekaj! –powstrzymał swojego przyjaciela Lucjusz – Czy ty posądzasz mojego syna o wtargnięcie do czyichś komnat?

- Nic takiego nie powiedziałem.  Po prostu oprócz wazonu, zginęła  mi pewna ważna rzecz.

- Jaka? – zapytał dociekliwie Lucjusz.

- WAŻNA – odpowiedział Severus z naciskiem –To wszystko zabrnęło za daleko. Dowiem się kto buszował po moim pokoju prędzej, czy później.

Lucjusz zaczął się coraz bardziej niepokoić stanem swojego syna. Miał wielką nadzieję, że nic nie wie o tym rabunku.

- Zabezpieczyłeś komnaty zaklęciem?

- Nie pamiętam. Byłem spóźniony na zebranie i wszystko robiłem jak w amoku.

- A więc jeśli tego nie zrobiłeś, to każdy, powtarzam każdy może tu wejść i zrobić wszystko, co mu się tylko podoba. Lepiej mi powiedz co dokładnie zginęło. Wydajesz się być przejęty całą tą sytuacją.

- Ta rzecz jest ważna. Bardzo ważna i jeśli wpadłaby w niepowołane ręce, to… - Severus westchnął –Lepiej, żeby tak się nie stało.

-Odkąd Bellatrix zginęła –zaczął opowieść Lucjusz. –Wszystko wymknęło się spod kontroli i nie mówię już tutaj o błahostkach. Jeśli zechcesz, mogę porozmawiać z moim synem, mimo, że jestem przekonany, że on nic nie wie o tej sprawie.

-Myślę, że nawet jakby coś wiedział, to by ci nie powiedział –rzekł spokojnie Severus. –Ja się tym zajmę, a tego, kto stoi za tą kradzieżą spotka surowa kara.