Rozdział 5. Zakon Feniksa

Rozdział krótki, nie za ciekawy, bez Hermiony i Draco ... takie flaki z olejem. Mimo to, jest dość ważny,bo pokazuje uczucia Harrego, który jeszcze popsuje nieco plany zakonu ... hyhyhy ;>
Mam nadzieję, że zostawicie po sobie jakiś ślad.
Buziaki!

-Cicho! –szepnął Harry. –Bo nic nie usłyszymy!

Zebrania Zakonu nie ustały po dziś dzień. Odkąd Voldemort powrócił Zakon zbierał się regularnie i mimo, że robili to już dobre kilka miesięcy, wciąż nic nie było ustalone.

-Coś słychać – odpowiedział Ron.

Żaden z młodych Gryfonów nie należał jeszcze do Zakonu, głównie przez Molly, która kładła spory nacisk na tę sprawę. Uważała, że oni wszyscy są za młodzi na poważne spotkania i misje, z których mogli wrócić ranni. Martwili się o Hermionę, więc postanowili podsłuchać rozmowę Zakonu. Robili to już od pół godziny, ale jej temat nie nadchodził. Może faktycznie Hermiona nie napisała, bo zapomniała? Albo nie miała czasu?

-Teraz przejdziemy do ważnej sprawy –powiedział Artur, nieco za głośno. Cała trójka : Ron, Harry i Ginny odsunęła się od drzwi, słysząc kroki. Pobiegli na górę i schowali się za ścianą. Dobrze zrobili, ponieważ zza futryny wysunęła się głowa pani Molly, która sprawdzała, czy nie ma w pobliżu jej dzieci.

Nagle usłyszęli jakiś trzask.

-Cześć, Harry –powiedział George, który teleportował się tu z Fredem.

-Cicho! –szepnęła Ginny. –Usiłujemy się dowiedzieć, co planuje Zakon.

-W związku z czym?

-Hermiona nie daje znaku życia. Martwimy się o nią.

Fred prychnął.

-Napisze niedługo, czym się martwić?

-Oh, jak ty nic nie rozumiesz! –warknęła Ginny. –Hermiona obiecała, że napisze od razu po powrocie do domu. A przez siedem lat znajomości nigdy nie było sytuacji, podczas której nie dotrzymałaby słowa. –Wszyscy skierowali się na paluszkach do drzwi jadalni, by dalej podsłuchiwać.

-Przesadzacie –szepnął Fred. –Ale lubię podsłuchiwać, to zostaniemy z wami, co nie George?

George mruknął.

-Niemożliwe –powiedział jakiś gruby głos. –Co śmierciożercy chcieli by od niej?

-Mogła służyć chociażby jako przynęta –warknął Snape. –Voldemort nie jest głupi, wie jak zwabić chociażby takiego głupiego Pottera.

-Snape –zwrócił mu uwagę Syriusz –Mógłbyś przynajmniej tutaj wypowiadać się o nim milej.

-To nie jest przedszkole, Syriusz. Musimy wiedzieć, na czym stoimy. Powracając do Granger –tutaj wszyscy Gryfoni nagle zamilkli –to wiem dlaczego została porwana.

-O cholera! –mruknęła Ginny.

-Ty przeklinasz? –szepnął zdziwiony Ron. –Przestań natychmiast!

Rudowłosa zmiażdżyła go tylko wzrokiem.

-Oświeć mnie –warknął Syriusz.

-Ta dziewczyna ma jakieś moce, o których my nie wiemy. Voldemort chce to wykorzystać przeciwko nam podczas wojny.

-Dlaczego dopiero teraz ją porwał? –zapytał ktoś.

-A kiedy miał to zrobić? –krzyknął już Snape, ktoś go uciszył. –Hogwart to jest najbezpieczniejsze miejsce w świecie magicznym. W szkole nic jej nie groziło!

-Z pewnością –szepnął Ron do Harrego. –Oprócz ogromnego węża-zabójcy, wielkiego, śliniącego się trzygłowego psa i drzewa, które zabije każdego, kto się do niego zbliży!

Nastała teraz cisza. Nikt nie odważył się jej przerwać przez długi czas.

-Atak jest planowany na wrzesień –zaczął w końcu Snape. –Musimy  zacząć planowanie obrony.

-Proponuję zawrzeć pakt z olbrzymami –powiedział Lupin.

-Część z nich  jest już po stronie Voldemorta, ale …

Reszty nie dosłyszeli. Harry, ciężko dysząc prędko pognał na górę, otworzył drzwi i chciał walnąć nimi z całej siły. Powstrzymał go jednak Ron, który wraz z Ginny i bliźniakami poszedł za nim na górę.

-Harry …

-Mieliście rację! Jak zwykle! A ja głupi, zamiast zrobić cokolwiek, próbowałem uspokoić was i siebie przy okazji że wszystko z nią dobrze! – krzyczał.

Każdy stał osłupiały wpatrując się w Harrego. Ginny podeszła do niego i usiadła razem z nim na łóżku.

-Dobrze zrobiłeś, Harry. Nikt ma do Ciebie o to pretensji …

-Ja mam – powiedział zgodnie z prawdą. Miał do siebie pretensje o to, że zamiast działać on wolał uspokajać się historyjkami, że siedzi cała i zdrowa przy kominku.

-Każdy z nas popełnia błędy –zaczęła znów Ginny. –Nawet Ty. Nie możesz się obwiniać o byle co.

-O byle co –zaczął ją przedrzeźniać – Ginny, ty naprawdę nie rozumiesz, że …

-Rozumiem więcej, niż Tobie się wydaje –wstała z łóżka i zaczęła się czerwienić ze złości. –To, że jestem o rok młodsza od Ciebie, nie znaczy że nie jestem uświadomiona o różnych sprawach! Harry, pomyśl tylko! Gdybyś dowiedział się o Hermionie wcześniej, dałbyś radę coś zrobić?

-Nie –szepnął i poczuł, że jakaś dziwna sympatia do ginny ogarnęła jego ciało.

-No właśnie –odparła dumnie. –Teraz wiemy jednak, że nie wszystko jest w porządku.

-Zakon jej nie uratuje –powiedział Ron.

-Skąd wiesz? –zaczął George, który postanowił się wtrącić do dyskusji.

-On będzie czekał na krok Voldemorta –przełknął głośno ślinę tym razem nie wzdrygując się na imię Czarnego Pana.- Poza tym nie mogą ryzykować życia dla tej misji. Musieliby  wysłać sporą grupę ludzi do fortecy Czarnego Pana, by ją uratować.

-No tak –stwierdził Harry – według nich Hermiona może sobie tam być i głodować, kiedy oni mają wszystko czego im potrzeba!

-A co ty byś zrobił na ich miejscu? –zapytała groźnie Ginny.

-Mam pewien pomysł. Aktywujemy Gwardię Dumbledora.

Żart zawarty w środku notki jest ściągnięty z pewnego filmiku opowiadającego, jak to powieść o Harrym Potterze powinna się zakończyć :) Wybaczcie mi tę kopię, ale nie mogłam się powstrzymać. Jeśli ktoś ma ochotę się pośmiać, to zapraszam -> http://www.youtube.com/watch?v=bxFQMBGpgl4

I jeszcze jedno. Jako, że ten rozdział nie należał do najlepszych, następny ukaże się pojutrze. I uwaga! dojdzie do spotkania naszej pary! Zapraszam :)